எண்ணங்களின் எதிரொலி [புதன் பந்தல் – 26.10.2011] #9

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 11 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், வாழ்க்கையில் எண்ணங்களினதும் செயல்களினதும் ஆதிக்கத்தைப் பற்றிச் சொல்கிறது.

சிலவேளைகளில் நீங்கள் இந்தக் கதையை ஏற்கனவே கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். ஆனாலும், வாழ்வின் மீதான மீள்பார்வைக்கு இது தேவையானது என்பதால் அதைச் சொல்லலாமென எண்ணினேன்.

அப்பாவுடன், ஒரு பையன் மலைகளை கண்டு வியந்து கொள்ள வேண்டுமென்ற எண்ணத்தோடு பயணிக்கிறான். மலையின் மேல் நோக்கி, நடந்து செல்கையில், அந்தப் பையன் தவறி, திடீரென கீழே விழுந்து விடுகிறான், “ஆ…..ஆ….” என்ற கத்துகின்றான்.

அவனுக்கு ஆச்சரியம் தருவதாய்ப் போல், மலையின் ஒரு புறத்திலிருந்து, “ஆ…. ஆ… ” என்று அவனுக்கு மறுமொழி கேட்கிறது.

இதைக் கேட்ட பையனோ, “நீங்க யாரு?” என்று கத்திக் கேட்கிறான்.

“நீங்க யாரு?,” என்ற பதிலைப் பெறுகின்றான்.

“நான் உங்களை நேசிக்கிறேன்!” என்று மலையை நோக்கி கத்துகிறான் அந்தப் பையன்.

அந்தக் குரல், “நான் உங்களை நேசிக்கிறேன்!” என்று பதில் சொல்கிறது.

இப்படியாக பதில்களைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பையனுக்கு கோபம் மேலிட்டது. “நீயொரு கோழை” என்று பதிலளிக்கிறான்.

“நீயொரு கோழை” என்று அவனுக்கு அந்தக் குரலிடமிருந்து பதில் கிடைக்கிறது.

அந்தப் பையன், அப்பாவை நோக்கி, “இங்க என்னதான் நடக்கிறது அப்பா?” என்ற ஆர்வத்துடன் கேட்கிறான்.

“மகனே, கூர்ந்த அவதானி” என்று பையனை நோக்கி சொல்லியவாறு, “நீயொரு வீரன்” என்று கூக்குரலில் உரக்கச் சொல்கிறார்.

“நீயொரு வீரன்” என்று அந்தக் குரல் பதில் சொல்கிறது.

பையனுக்கோ, ஆச்சரியம் கலந்த தெளிவின்மை தோன்றியது. அவனுக்கு என்ன நடக்கிறது என்றே புரியாமலிருந்தது.

அப்பா அவனை நோக்கி, “மகனே, இதனை மக்கள் எதிரொலி என்பார்கள். ஆனால், இதுபோன்றதுதான் வாழ்க்கையும்.

நீ சொல்வது, செய்வது என எல்லாவற்றையும் அது உனக்கு திருப்பித் தரக்கூடியது. எமது செயல்களின் எண்ணங்களின் பிரதிபலிப்புதான் எமது வாழ்க்கை. உன்னைச் சூழ்ந்த வட்டாரத்தில் உனக்கு அன்பு தேவைப்பட்டால், உன் மனதை அன்பினால் நிறைத்துக் கொள். உன் குழுவில் அதிக தேர்ச்சி தேவைப்பட்டால், உன் திறன்களை வளர்த்துக் கொள். வாழ்க்கைக்கு நீ எதை வழங்குகிறாயோ, அதையே அது உனக்கு திரும்பத் தரக்கூடியது என்பதை நினைவில் கொள்,” என்று சொன்னார்.

வாழ்க்கை என்பது தற்செயலாக நடக்கின்ற ஒரு சம்பவமல்ல. ஒவ்வொரு தனிநபரின் வாழ்க்கையும், அந்தத் தனிநபரின் பிரதிபலிப்பு என்பது மட்டுமே உண்மையானது.

“உலகத்தில் என்ன மாற்றம் வரவேண்டுமென நீ எண்ணுகின்றாயோ, அதை உன்னிடம் முதலில் கொண்டு வந்து, அந்த மாற்றமாகவே உருவாகு” என்று மகாத்மா காந்தி சொல்லியிருக்கிறார் என்பதை கோபாலு ஞாபகப்படுத்தினான்.

– உதய தாரகை

மறந்துபோன பெறுமதி [புதன் பந்தல் – 19.10.2011] #8

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 10 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், மனிதன் மறந்துபோன அவனின் பெறுமதியைப் பற்றிச் சொல்கிறது.

கொஞ்ச காலத்திற்கு முன்னர், நான் கேள்விப்பட்ட ஒரு கதையோடு, பதிவை தொடரலாமென எண்ணினேன். அதுவே இப்பதிவாயிற்று.

ஒரு சுயமுன்னேற்ற பயிற்சிப் பட்டறையின் போது, ஒரு பிரபல்யமான சொற்பொழிவாளர், தனது சொற்பொழிவின் போது, திடீரென தனது சட்டைப்பைக்குள் இருந்து 100 ரூபா பெறுமதியான நோட்டை எடுத்து, அவையில் அமர்ந்திருந்தோரிடம் காட்டி, “யாருக்கு இந்த 100 ரூபா நோட்டு தேவை?” என்று கேட்டார்.

அவையிலிருந்தோர் அனைவரினதும் கைகள், உயரத் தொடங்கின.

“நான் இதை உங்களில் ஒருவருக்கு தரத்தான் போகிறேன். ஆனாலும் அதற்கு முன்னர், இதற்கு இப்படிச் செய்ய விடுங்கள்” என்ற கூறியவாறு, நோட்டை தாறு மாறாக கசக்கினார்.

“இன்னும் இதனைப் பெற உங்களில் யாருக்குத்தான் விருப்பம் உள்ளது?” என்று கேட்கலானார்.

ஆனாலும், அவையிலிருந்தோர் அனைவரினதும் கைகளும் மேலே உயர்ந்து தங்களுக்கு தேவை என்ற விடயத்தைச் சொல்லி நின்றன.

இருந்த போதிலும், சொற்பொழிவாளர் விடவேயில்லை. “நல்லது, நான் இதற்கு இப்படிச் செய்தாலுமா நீங்கள் தேவை என்பீர்கள்” என்று கேட்டவாறு, 100 ரூபா நோட்டை தரையில் போட்டு, தனது சப்பாத்தினால் மிதித்து அழுக்குப்படுத்தினார்.

“இன்னமுமா இதை நீங்கள் பெற வேண்டுமென விரும்புகிறீர்கள்?” என்று கேட்டார்.

அதற்குக்கூட அவையிலிருந்தோர், எல்லோரும் தங்களுக்கு அந்த நோட்டு, தேவை என்பதை தங்கள் கைகளை உயர்த்தி சொல்லலாயினர்.

“நண்பர்களே, இப்போது நீங்கள் பெறுமதியான ஒரு வாழ்க்கைப் பாடத்தை கற்றுக் கொண்டீர்கள்.” என்றவாறு, சொற்பொழிவாளர் நடந்த நிகழ்வின் படிப்பினையை விளக்கலானார்.

“நான் இந்த 100 ரூபா நோட்டிற்கு என்னதான் செய்துவிட்ட போதிலும், அதனை நீங்கள் யாவரும் தேவை என்றே சொல்லிக் கொண்டிருந்தீர்கள். ஏனெனில், நான் எது செய்த போதிலும் அதன் பெறுமதி மாறாமலேயே இருந்தது. இப்பவும் அது 100 ரூபா பெறுமதியானதுதான்.

எமது வாழ்விலும் நாம் எடுக்கின்ற தீர்மானங்கள் மற்றும் சந்திக்கின்ற சம்பவங்கள் சில வேளைகளில், எம்மை தோற்றுப் போக வைக்கும். மற்றவர்களால் இடர்களை சந்திக்க வைக்கும். விழுந்த போதிலும் எழ முடியாதளவில் வலிகளைத் தரும்.

இப்படியெல்லாம் எமக்கு நடக்கின்ற போது, எம்மை நாமே பெறுமதியில்லாதவர்கள் போலவே உருவகித்துக் கொள்கின்றோம். இது தகுமா?” என்று வினா எழுப்பினார்.

“என்னதான் உனக்கு நடந்திருந்த போதிலும், நடக்க போவதானாலும் நீ ஒருபோதும் உன் பெறுமதியை இழக்கமாட்டாய். நீ புதிது. உன் இயல்புகள் விஷேடமானவை. நீயொரு தனித்துவமான அழகு. நீ வெற்றிகளைப் பெறப் பிறந்தவன். உன் தனித்துவமான நிலைக்கு பல வெற்றிகளைத் தர அகிலமே ஆசையோடு இருக்கிறது. உன் பெறுமதியை ஒரு போதும் மறந்துவிடாதே!” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

படிப்பித்தல் [புதன் பந்தல் – 12.10.2011] #7

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 15 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், கற்றலையும் கற்பித்தலையும் பொதுவான மனித உணர்வின் வெளிப்பாட்டிலிருந்து நோக்குகிறது.

காரிருள் சூழ்ந்த நிலையில், திடீரென பெய்யென பெய்யும் மழைபோலே, நாம் வாழ்கின்ற சூழல் பற்றியதான எமது பார்வைகள் விழித்துக்கொள்தல் நடைபெறுவதுண்டு. அவை எல்லாமும் நாம் சூழல் சார்பாகக் கொண்டுள்ள புரிதலின் வெளிப்பாடாக இருப்பதும் இன்னொரு அழகு.

எல்லோரிடமும் “தாங்கள் உயர்வானவர்கள்” என்ற, குறைந்தது மெல்லியதான அல்லது அதிகபட்ச விண்ணைத்தாண்டிய கர்வம் காணப்படும். இது இயல்பான மனித நிலை.

தன்னை உயர்வாக வெளிப்படுத்திக் கொள்வதற்கான சந்தர்ப்பங்களின் அங்கீகாரங்கள் தான், ஒரு தனிமனிதனின் அடுத்த கட்டத்திற்கான முயற்சியின் ஆதாரமாக பலவேளைகளில் இருக்கின்றது. இதுவும் பொதுவானது தான்.

கற்றல் அல்லது கற்பித்தல் என்ற விடயத்தில் நான் இந்த “ஒரு தனிமனிதனின் தன்னைப் பற்றிய உயர்வான கர்வம்” என்ற காரணி நேரடியாக தொடர்பு கொண்டுள்ளதாய் காண்கிறேன்.

கற்பிக்கப்படும் வேளையில், கற்றுக் கொள்ளும் பிள்ளை கற்றுக் கொண்ட விடயத்தால் தான் எதையோ சாதித்துவிட்டதாக எண்ணிவிடுகின்ற அழகிய அனுபவம் தான், அந்தப் பிள்ளை தான் புதிதாக ஒரு விடயத்தை தனக்குள் சேர்த்துக் கொண்டதாய் உணர்ந்து கொள்ள ஆதாரமாயிருக்கிறது.

இதனால், தாம் முன்னிருந்த நிலையிலிருந்து, உயர்வான நிலைக்கு தன்னை கற்றல் அழைத்துச் சென்றுவிட்டதாய் உணர்ந்துவிடுகின்றான். இது அவனுக்கு அழகிய கர்வத்தை கொடுக்கிறது. தன்னைப் பற்றி தானே பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளும் மானசீக ஆறுதலையும் வழங்குகிறது.

இந்த அழகிய அனுபவம், குறித்த பிள்ளையை அந்தப் பாடத்தை மேலும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென்கின்ற ஆர்வத்தை அலாதியாகவே அவனுள் உருவாக்கி விடுகிறது.

தான் கற்கும் ஒவ்வொரு தருணங்களிலும் அவனால் (ஒரு பிள்ளையால்) உள்வாங்கிக் கொள்ளப்படும் புரிதல்கள், அவனை உயர்ந்த நிலைக்கு கொண்டுவந்து விடுகிறது என்று அவனால் உணர்ந்து கொள்ளப்படும் அழகிய அனுபவத்தின் பிரதிபலிப்புதான் — அவனின் கற்றலின் மீதான ஆர்வத்தின் அளவுகோலாக அமைந்துவிடுகிறது.

இந்த அழகிய அனுபவத்தை வழங்குகின்ற பொறிமுறைகளாக, எமது கற்பித்தல் வழிகள் உருவாக்கப்படுதல் அவசியம் என உணர வேண்டியுள்ளது.

ஆனாலும், இங்கு கற்பித்தலோ, கற்றலோ இந்த அழகிய அனுபவத்தை வழங்குவதற்கோ பெறுவதற்கோ தயக்கம் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றது போன்ற எண்ணம் எனக்குள் இருக்கின்றது.

இந்த அழகிய அனுபவம் கற்பித்தல் நிலைகளில் வழங்கப்படாததால், பல பிள்ளைகள் கற்றுக் கொள்வதை கடினமென உணர்ந்து கொண்டுவிடுகிறார்கள்.

இந்த அனுபவம் வழங்கப்படுதல் மறுக்கப்படுவதுதான், பலரையும் பொதுவாகக் கூட கற்றுக் கொள்வதிலிருந்து தூரமாக்கி வைத்துவிடுகிறது.

“நீங்கள் பெற்றுக் கொள்ளும் பொதுவான அறிவும் பொது அறிவும், உங்களுக்கு, உங்களை உயர்த்திக் காட்டக்கூடிய அழகிய அனுபவத்தைத் தரும் என்கின்ற நம்பிக்கையோடு, நீங்கள் உலகளவான கல்லாததை கண்டு பயணித்து தெளிவு கொள்ளல் வேண்டும்” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

கணகாட்டும் கக்கிசமும் [புதன் பந்தல் – 05.10.2011] #6

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 51 செக்கன்கள் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், அவஸ்தைகள் தரும் அழகிய பாடங்கள் பற்றிய விடயத்தைச் சொல்கிறது.

இந்தக் கதையை நீங்கள் ஏற்கனவே கேட்டிருக்கக்கூடும். ஆனாலும், மீள ஞாபகப்படுத்துவது உசிதமானதாகத் தோன்றியது.

அதுவொரு காலைப்பொழுது, பள்ளிக்கூடத்தில், வாத்தியார் பிள்ளைகளுக்கு உயிர்களின் தோற்றம் பற்றி பாடம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“மயிர்க்கொட்டியொன்று, வண்ணத்துப்பூச்சியாகும் தருணத்தை நீங்கள் கண்டதுண்டா?” மாணவர்களை நோக்கி ஆவலாய் கேள்வி கேட்கிறார் வாத்தியார். மௌனம் அப்பொழுதை அலங்கரிக்கிறது.

“இந்த உறையிலிருந்து இன்னும் சில மணிநேரத்திற்குள் வண்ணத்துப்பூச்சி வெளியேற பல போராட்டங்கள் செய்யும். அந்தப் போராட்டத்தில் நீங்கள் துணைக்காக சென்று உதவி செய்யக்கூடாது” என்று கட்டளையிட்டபடி, சோதனைக்கூட வண்ணத்துப்பூச்சி வாழ்கின்ற அமைப்பை கவனிக்குமாறு கட்டளையிட்டு, வாத்தியார் நகர்ந்து செல்கிறார்.

எல்லா மாணவர்களும், வண்ணத்துப்பூச்சி குறித்த உறையிலிருந்து போராடி வெளியேற முயற்சிப்பதை கூர்ந்து அவதானிக்கின்றனர். வண்ணத்துப்பூச்சி அந்தவுறையை விட்டு வெளியேறுவதற்காக படும் அவஸ்தையைக் கண்டு கொண்ட ஒரு பையன், அதனை பொறுத்திருக்காது, அது அவ்வுறையை விட்டு வெளியேற உதவி செய்கிறான்.

அவஸ்தைகளகன்று, உறையை விட்டு நீங்கிய வண்ணத்துப்பூச்சி பிறந்த கொஞ்ச நேரத்திலேயே இறந்து போனது.

“இயற்கையின் விதிகள் அதிசயமானவை. உறையிலிருந்து வெளியேற முயற்சிக்கின்ற போது, வண்ணத்துப்பூச்சி படும் அவஸ்தைதான் அதன் இறக்கைகளுக்கு வலிமை கொடுக்கிறது. அதுவே அதன் வனப்பான வாழ்வுக்கு ஆதாரமாகிறது.”

“நீ வண்ணத்துப்பூச்சியை செயற்கையாக வெளியேற்றியதனால், வாழ்க்கையின் அழகிய பாடத்தை வண்ணத்துப்பூச்சி கற்றுக்கொள்ளும் வாய்ப்பை மறுத்தாய். அதன் மடிந்து போனது” என்ற வாத்தியார் வந்து விளக்கம் சொல்கிறார்.

அவஸ்தைகள், போராட்டங்கள் என விரியும் விசாலமான உணர்வு வீச்சுகளின் சுவாசம் எம்மைச் சேருகையில் தான் நாம் புடம் போடப்படுகிறோம். அங்குதான் நீ நீயாகி உருவாகிறாய்.

“தங்களின் பிரியமானவர்கள், எந்தத் தொல்லைகளையும் கக்கிஷங்களையும் அனுபவிக்கக்கூடாது என்று ஒவ்வொருவரும் காட்டும் அன்புத்தொல்லைகள், குறித்த பிரியமானவர்கள் வலிகளையோ, வலிமைகளையோ தெரியாமல் வளர வழிசெய்கிறது. ஈற்றில் வாழ்வின் முகவரி தொலைத்தவர்களாக அவர்கள் உருவெடுப்பது, ரொம்ப கொடுமையானது” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை