சோளக்காட்டுச் சொக்கன் [புதன் பந்தல் #11]

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 04 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

கவிஞர் கலீல் ஜிப்ரானின் எழுத்துக்களில் அழகிய உணர்வுகள் மென்மையாக பதியப்பட்டிருக்கும். கவிதையானாலும் குட்டிக்கதையானாலும், மனித இயல்பின் அம்சங்களை தொட்டுச் செல்வதாய் செய்யப்பட்டிருக்கும். 1918இல் அல்பிரட் ஏ. நொஃபினால் வெளியிடப்பட்ட கலீல் ஜிப்ரானின் “கிறுக்கன்” (The Madman) என்ற நூலில் இடம்பெற்ற அத்தனை கவிதைகளும் கதைகளும் ஆழமான விடயங்களை அழகான அழகியலாகச் சொல்லிச் செல்லும்.

வாசிக்கும் ஒவ்வொரு தருணமும் மனிதன் சார்பான அற்புதமான புரிதல்களையும் சூழல் தொடர்பான அவதானிப்புகளையும் விசாலப்படுத்திக் கொள்ளலாம்.

இன்றைய புதன் பந்தலில் சோளக்காட்டுச் சொக்கன் (Scarecrow) என்ற தலைப்பிலான கலீல் ஜிப்ரானின் கதையை பகிர்ந்து கொள்ளலாமென நினைத்தேன்.

சோளக்காட்டுச் சொக்கன் அல்லது சோளக்காட்டு பொம்மை எனச் சொல்லப்படும், பறவைகளை விரட்டுவதற்காக வயல்வெளிகளில் அல்லது பயிர்ச்செய்கை பரப்புகளில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் மனிதன் போன்ற போலி அமைப்பை நீங்கள் கண்டிருக்கக்கூடும்.

“கத்தரித் தோட்டத்து மத்தியிலே நின்று காவல் புரிகின்ற சேவகா..” என்று தொடர்கின்ற மிகப்பிரபலமான பாடலொன்று நான் படிக்கின்ற காலத்தில் தமிழ்ப் பாடப் புத்தகத்தில் இருந்தது நினைவிருக்கிறது. கத்தரித் தோட்டத்தில் நின்ற சொக்கன் பற்றிய பாடலென்று கூடச் சொல்லலாம்.

இனி கலீல் ஜிப்ரானின் கதை:

“இந்த வயல்வெளியில் தனிமையாக நின்று கொண்டிருப்பது உனக்கு ரொம்ப கடினமாயிருக்குமல்லவா?” என்று சோளக்காட்டு சொக்கனைப் பார்த்து ஒரு தடவை நான் கேட்டேன்.

அதற்கு, “மற்றவர்களை பயமுறுத்துவதில் இருக்கும் சுகம் தனியானது. ஆழமானது. உணர வேண்டியது. நீடித்தது. அதைச் செய்வதில் எனக்கு சோர்வோ கடினமோ எப்போதும் ஏற்படாது” என்று சொக்கன் பதில் சொன்னது.

“ஆமாம். அதுவென்றால் உண்மைதான்: எனக்கும் அந்த இன்பத்தைப் பற்றி நன்றாகத் தெரியும்” என்று அதற்குப் பதில் சொன்னேன்.

“வைக்கோலால் மட்டும் செய்யப்பட்ட வெறுமையானவர்கள் மட்டுமே அந்த இன்பத்தைப் பற்றி புரிவார்கள்” என சொக்கன் பதில் சொல்லியது.

என்னை அது புகழ்ந்ததா அல்லது நையாண்டி செய்ததா என்பதை அறியாமலேயே அவ்விடம் விட்டு அகன்றேன்.

நாட்கள் நகர்ந்தன. ஒரு வருடம் கழிந்தது. அந்த நேரமாக சோளக்காட்டுச் சொக்கன், தத்துவஞானியாக உருவெடுத்திருந்தது.

அதை நான் கடந்து செல்கின்ற போது, அது அணிந்திருந்த தொப்பிக்குக் கீழே இரண்டு காகங்கள் கூடுகட்டிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.

“போலி வேடங்கள் யாருக்காக?” என்று கோபாலு கேட்கச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

அந்த ஒரேயொரு விடயம்

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 54 செக்கன்கள் தேவைப்படும்.) [?]

உலகின் பல துறைகளில் புரட்சிகள் செய்த, அண்மையில் உயிர்நீத்த ஸ்டீவ் ஜொப்ஸ் பற்றிய விடயங்கள், சாதனைகள், அணுகுகைகள் என பல விடயங்களும் இன்னும் சொல்லப்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றன.

1994ஆம் ஆண்டு, ஸ்டீவ் ஜொப்ஸ் வழங்கிய ஒரு இன்னும் ஒளிபரப்பப்படாத பேட்டியில் வாழ்வியலின் மிக ஆழமான உண்மைகள் பலதையும் அவர் பகிர்ந்து கொண்டார்.

அந்தப் பேட்டியில் சொன்ன பலவற்றில் ‘அந்த ஒரு விடயத்தை’ நிறத்தில் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டுமென நான் நினைத்தேன். அதுவே இப்பதிவாயிற்று.

“நீங்கள் வளர்ந்து வருகின்ற போது, உலகம் இப்படித்தான் இருக்கும் அதற்குள்ளேயே நாம் வாழ வேண்டுமெனவும் தடைகளைக் கூட ஆர்வத்தோடு எதிர்கொள்ளாமல் இருக்க வேண்டுமெனவும் உங்களிடம் சொல்லப்பட்டிருக்கும். நல்லதொரு குடும்பம் அதனோடிணைந்த மகிழ்ச்சி — இன்னும் கொஞ்சம் சேமித்து வைத்த பணம் என்பவைதான் வாழ்க்கை என வரைவிலக்கணம் உங்களிடம் சொல்லப்பட்டிருக்கும்.

அது வரையறுக்கப்பட்ட வாழ்க்கை. ஆனால், ஒரேயொரு விடயத்தை நீங்கள் உணர்ந்து கொண்டால், வாழ்க்கை விசாலமானதென்பதை நீங்கள் உணர்வீர்கள்: உலகம் என்று நீங்கள் சொல்கின்ற அனைத்தும் மக்களால் உருவாக்கப்பட்டவை — உங்களைவிட அவ்வளவு திறமையில்லாமலேயே அவர்கள் உருவாக்கினார்கள். நீங்கள் அவற்றை மாற்றலாம். அவற்றில் நீங்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தலாம். உங்களுக்குத் தேவையான மற்றவர்கள் பாவிக்கக் கூடிய வகையான விடயங்களை நீங்கள் உருவாக்கலாம்.

இதை நீங்கள் கற்றுக் கொள்கின்ற நிலையில், நீங்கள் என்றுமே புதுமைகள் செய்யும் உன்னதமானவராவீர்கள்.”

ஸ்டீவ் ஜொப்ஸ் இவற்றைச் சொல்கின்ற காணொளி இது:

.

– உதய தாரகை

தேர்ந்தெடுத்தல் [புதன் பந்தல் – 09.11.2011] #10

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 02 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், எண்ணங்களின் தெரிவு பற்றி சொல்கிறது.

“ஒருவன் தனது மனப்பாங்கினை மாற்றிக் கொள்வதன் மூலம், அவனின் வாழ்க்கையையும் மாற்றிவிடக்கூடிய ஆற்றல்தான், மனிதகுலத்தின் மிகப்பெரிய கண்டுபிடிப்பாகும்,” என்று 1900களில் எழுதிய நவீன உளவியலின் தந்தை என வர்ணிக்கப்படும் வில்லியம் ஜேம்ஸ் ஒரு தடவை குறிப்பிட்டார்.

மனப்பாங்கென்பது, எமது எண்ணங்களின் வடிவம். மனதில் கொண்ட எண்ணங்கள்தான் வாழ்வின் செயல்களாய் வடிவம் பெறுகிறது.

மகிழ்ச்சியை எண்ணியவன் மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க, துக்கத்தை எண்ணியவன், அது பற்றிய துயரத்தில் தொலைந்து போய்விடுவதும் இந்த எண்ணங்களின் இயல்பிலேயே தோன்றுகிறது.

மனதின் நிலையில், எண்ணங்களின் காட்டுகின்ற செல்வாக்கு பற்றி நாம் நாளாந்தம் எம்மையறியாமலேயே அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

இங்கு மனதில் கொண்ட எண்ணங்களின் நிமித்தம் தான் ஒருவனின் அத்தனை இயல்புகளும் அடையாளம் கொள்கிறது. கோபமாய் எண்ணுபவனால் மட்டும் தான் கோபமாகத் தன்னை வெளிப்படுத்த முடியும். சந்தோசமாக எண்ணியவன், கவலையாய் தன்னை வெளிப்படுத்திய சரித்திரம் இல்லை. எண்ணம் — வலிமை.

ஆனாலும், இந்த எண்ணங்களின் இயல்பான வலிமை பற்றிய தெளிவு எம்மிடம் இருந்தாலும், அது பற்றிய ஐயங்களும் முற்று முழுதான மறதியும் தொற்றிக் கொள்ளும் சந்தர்ப்பங்கள் அதிகம் தோன்றுகின்றதென நான் எண்ணுகிறேன்.

இயல்பான உண்மைகளை அறிந்து கொள்வது அவ்வளவு லேசுபட்ட விடயமல்ல. இயல்பான விடயந்தானே என்று பல உன்னதமான விடயங்கள் ஒவ்வொரு பொழுதும் ஒதுக்கப்படுவது — கவலை.

“இது எங்களுக்கும் தெரியும். இதில என்னயிருக்கு?” என்ற எதிர்க்கேள்விகளுக்குள், பல கண்கூடான இயல்பு நிலைகள் பற்றிய புரிதல்கள் எத்தி வைக்கப்படாமலேயே போய்விடுவது நடப்பது இயல்பாகிவிட்டது.

இங்கு எல்லோருக்கும் சர்வமும் தெரிந்தவராய் தம்மைக் காட்டிக் கொள்ள வேண்டிய கட்டாயமிருக்கிறது எனக்குப் புரிகிறது. கட்டாயங்கள் மூலம் தனிமனிதன் ஒருவன் தன் சூழல் சார்பான புரிதல்களை தொலைத்துவிடுவது பற்றியும் அவர்கள் புரிதல் வேண்டுமென்ற அவசியமும் இருக்கிறது.

எண்ணங்களை போஷிக்கின்ற நிலையில், வாழ்கின்ற சூழலும் பழகின்ற மக்களும் கொண்டுள்ள ஆதிக்கம் அலாதியானது. மனதின் தீர்மானங்களின் அடிப்படையில் எண்ணங்களின் தெளிவுதான் ஆதாரமாகின்றது.

ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவன் கொண்டுள்ள சுமார் ஐம்பதாயிரம் எண்ணங்களை எவ்வாறு ஆக்கிக் கொள்ள வேண்டுமென்கின்ற தெரிவு, அவன் கையிலேயே இருக்கிறது.

மகிழ்ச்சியா? வெறுப்பா? கோபமா? கவலையா? எல்லாமே உங்கள் தெரிவிலேயே தங்கியிருக்கிறது.

தெரிவு.. தெரிவு.. தெரிவு.. தேர்ந்தெடுப்பது ஒரு கலை.

– உதய தாரகை

எண்ணங்களின் எதிரொலி [புதன் பந்தல் – 26.10.2011] #9

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 11 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், வாழ்க்கையில் எண்ணங்களினதும் செயல்களினதும் ஆதிக்கத்தைப் பற்றிச் சொல்கிறது.

சிலவேளைகளில் நீங்கள் இந்தக் கதையை ஏற்கனவே கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். ஆனாலும், வாழ்வின் மீதான மீள்பார்வைக்கு இது தேவையானது என்பதால் அதைச் சொல்லலாமென எண்ணினேன்.

அப்பாவுடன், ஒரு பையன் மலைகளை கண்டு வியந்து கொள்ள வேண்டுமென்ற எண்ணத்தோடு பயணிக்கிறான். மலையின் மேல் நோக்கி, நடந்து செல்கையில், அந்தப் பையன் தவறி, திடீரென கீழே விழுந்து விடுகிறான், “ஆ…..ஆ….” என்ற கத்துகின்றான்.

அவனுக்கு ஆச்சரியம் தருவதாய்ப் போல், மலையின் ஒரு புறத்திலிருந்து, “ஆ…. ஆ… ” என்று அவனுக்கு மறுமொழி கேட்கிறது.

இதைக் கேட்ட பையனோ, “நீங்க யாரு?” என்று கத்திக் கேட்கிறான்.

“நீங்க யாரு?,” என்ற பதிலைப் பெறுகின்றான்.

“நான் உங்களை நேசிக்கிறேன்!” என்று மலையை நோக்கி கத்துகிறான் அந்தப் பையன்.

அந்தக் குரல், “நான் உங்களை நேசிக்கிறேன்!” என்று பதில் சொல்கிறது.

இப்படியாக பதில்களைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பையனுக்கு கோபம் மேலிட்டது. “நீயொரு கோழை” என்று பதிலளிக்கிறான்.

“நீயொரு கோழை” என்று அவனுக்கு அந்தக் குரலிடமிருந்து பதில் கிடைக்கிறது.

அந்தப் பையன், அப்பாவை நோக்கி, “இங்க என்னதான் நடக்கிறது அப்பா?” என்ற ஆர்வத்துடன் கேட்கிறான்.

“மகனே, கூர்ந்த அவதானி” என்று பையனை நோக்கி சொல்லியவாறு, “நீயொரு வீரன்” என்று கூக்குரலில் உரக்கச் சொல்கிறார்.

“நீயொரு வீரன்” என்று அந்தக் குரல் பதில் சொல்கிறது.

பையனுக்கோ, ஆச்சரியம் கலந்த தெளிவின்மை தோன்றியது. அவனுக்கு என்ன நடக்கிறது என்றே புரியாமலிருந்தது.

அப்பா அவனை நோக்கி, “மகனே, இதனை மக்கள் எதிரொலி என்பார்கள். ஆனால், இதுபோன்றதுதான் வாழ்க்கையும்.

நீ சொல்வது, செய்வது என எல்லாவற்றையும் அது உனக்கு திருப்பித் தரக்கூடியது. எமது செயல்களின் எண்ணங்களின் பிரதிபலிப்புதான் எமது வாழ்க்கை. உன்னைச் சூழ்ந்த வட்டாரத்தில் உனக்கு அன்பு தேவைப்பட்டால், உன் மனதை அன்பினால் நிறைத்துக் கொள். உன் குழுவில் அதிக தேர்ச்சி தேவைப்பட்டால், உன் திறன்களை வளர்த்துக் கொள். வாழ்க்கைக்கு நீ எதை வழங்குகிறாயோ, அதையே அது உனக்கு திரும்பத் தரக்கூடியது என்பதை நினைவில் கொள்,” என்று சொன்னார்.

வாழ்க்கை என்பது தற்செயலாக நடக்கின்ற ஒரு சம்பவமல்ல. ஒவ்வொரு தனிநபரின் வாழ்க்கையும், அந்தத் தனிநபரின் பிரதிபலிப்பு என்பது மட்டுமே உண்மையானது.

“உலகத்தில் என்ன மாற்றம் வரவேண்டுமென நீ எண்ணுகின்றாயோ, அதை உன்னிடம் முதலில் கொண்டு வந்து, அந்த மாற்றமாகவே உருவாகு” என்று மகாத்மா காந்தி சொல்லியிருக்கிறார் என்பதை கோபாலு ஞாபகப்படுத்தினான்.

– உதய தாரகை

மறந்துபோன பெறுமதி [புதன் பந்தல் – 19.10.2011] #8

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 10 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், மனிதன் மறந்துபோன அவனின் பெறுமதியைப் பற்றிச் சொல்கிறது.

கொஞ்ச காலத்திற்கு முன்னர், நான் கேள்விப்பட்ட ஒரு கதையோடு, பதிவை தொடரலாமென எண்ணினேன். அதுவே இப்பதிவாயிற்று.

ஒரு சுயமுன்னேற்ற பயிற்சிப் பட்டறையின் போது, ஒரு பிரபல்யமான சொற்பொழிவாளர், தனது சொற்பொழிவின் போது, திடீரென தனது சட்டைப்பைக்குள் இருந்து 100 ரூபா பெறுமதியான நோட்டை எடுத்து, அவையில் அமர்ந்திருந்தோரிடம் காட்டி, “யாருக்கு இந்த 100 ரூபா நோட்டு தேவை?” என்று கேட்டார்.

அவையிலிருந்தோர் அனைவரினதும் கைகள், உயரத் தொடங்கின.

“நான் இதை உங்களில் ஒருவருக்கு தரத்தான் போகிறேன். ஆனாலும் அதற்கு முன்னர், இதற்கு இப்படிச் செய்ய விடுங்கள்” என்ற கூறியவாறு, நோட்டை தாறு மாறாக கசக்கினார்.

“இன்னும் இதனைப் பெற உங்களில் யாருக்குத்தான் விருப்பம் உள்ளது?” என்று கேட்கலானார்.

ஆனாலும், அவையிலிருந்தோர் அனைவரினதும் கைகளும் மேலே உயர்ந்து தங்களுக்கு தேவை என்ற விடயத்தைச் சொல்லி நின்றன.

இருந்த போதிலும், சொற்பொழிவாளர் விடவேயில்லை. “நல்லது, நான் இதற்கு இப்படிச் செய்தாலுமா நீங்கள் தேவை என்பீர்கள்” என்று கேட்டவாறு, 100 ரூபா நோட்டை தரையில் போட்டு, தனது சப்பாத்தினால் மிதித்து அழுக்குப்படுத்தினார்.

“இன்னமுமா இதை நீங்கள் பெற வேண்டுமென விரும்புகிறீர்கள்?” என்று கேட்டார்.

அதற்குக்கூட அவையிலிருந்தோர், எல்லோரும் தங்களுக்கு அந்த நோட்டு, தேவை என்பதை தங்கள் கைகளை உயர்த்தி சொல்லலாயினர்.

“நண்பர்களே, இப்போது நீங்கள் பெறுமதியான ஒரு வாழ்க்கைப் பாடத்தை கற்றுக் கொண்டீர்கள்.” என்றவாறு, சொற்பொழிவாளர் நடந்த நிகழ்வின் படிப்பினையை விளக்கலானார்.

“நான் இந்த 100 ரூபா நோட்டிற்கு என்னதான் செய்துவிட்ட போதிலும், அதனை நீங்கள் யாவரும் தேவை என்றே சொல்லிக் கொண்டிருந்தீர்கள். ஏனெனில், நான் எது செய்த போதிலும் அதன் பெறுமதி மாறாமலேயே இருந்தது. இப்பவும் அது 100 ரூபா பெறுமதியானதுதான்.

எமது வாழ்விலும் நாம் எடுக்கின்ற தீர்மானங்கள் மற்றும் சந்திக்கின்ற சம்பவங்கள் சில வேளைகளில், எம்மை தோற்றுப் போக வைக்கும். மற்றவர்களால் இடர்களை சந்திக்க வைக்கும். விழுந்த போதிலும் எழ முடியாதளவில் வலிகளைத் தரும்.

இப்படியெல்லாம் எமக்கு நடக்கின்ற போது, எம்மை நாமே பெறுமதியில்லாதவர்கள் போலவே உருவகித்துக் கொள்கின்றோம். இது தகுமா?” என்று வினா எழுப்பினார்.

“என்னதான் உனக்கு நடந்திருந்த போதிலும், நடக்க போவதானாலும் நீ ஒருபோதும் உன் பெறுமதியை இழக்கமாட்டாய். நீ புதிது. உன் இயல்புகள் விஷேடமானவை. நீயொரு தனித்துவமான அழகு. நீ வெற்றிகளைப் பெறப் பிறந்தவன். உன் தனித்துவமான நிலைக்கு பல வெற்றிகளைத் தர அகிலமே ஆசையோடு இருக்கிறது. உன் பெறுமதியை ஒரு போதும் மறந்துவிடாதே!” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

படிப்பித்தல் [புதன் பந்தல் – 12.10.2011] #7

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 15 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், கற்றலையும் கற்பித்தலையும் பொதுவான மனித உணர்வின் வெளிப்பாட்டிலிருந்து நோக்குகிறது.

காரிருள் சூழ்ந்த நிலையில், திடீரென பெய்யென பெய்யும் மழைபோலே, நாம் வாழ்கின்ற சூழல் பற்றியதான எமது பார்வைகள் விழித்துக்கொள்தல் நடைபெறுவதுண்டு. அவை எல்லாமும் நாம் சூழல் சார்பாகக் கொண்டுள்ள புரிதலின் வெளிப்பாடாக இருப்பதும் இன்னொரு அழகு.

எல்லோரிடமும் “தாங்கள் உயர்வானவர்கள்” என்ற, குறைந்தது மெல்லியதான அல்லது அதிகபட்ச விண்ணைத்தாண்டிய கர்வம் காணப்படும். இது இயல்பான மனித நிலை.

தன்னை உயர்வாக வெளிப்படுத்திக் கொள்வதற்கான சந்தர்ப்பங்களின் அங்கீகாரங்கள் தான், ஒரு தனிமனிதனின் அடுத்த கட்டத்திற்கான முயற்சியின் ஆதாரமாக பலவேளைகளில் இருக்கின்றது. இதுவும் பொதுவானது தான்.

கற்றல் அல்லது கற்பித்தல் என்ற விடயத்தில் நான் இந்த “ஒரு தனிமனிதனின் தன்னைப் பற்றிய உயர்வான கர்வம்” என்ற காரணி நேரடியாக தொடர்பு கொண்டுள்ளதாய் காண்கிறேன்.

கற்பிக்கப்படும் வேளையில், கற்றுக் கொள்ளும் பிள்ளை கற்றுக் கொண்ட விடயத்தால் தான் எதையோ சாதித்துவிட்டதாக எண்ணிவிடுகின்ற அழகிய அனுபவம் தான், அந்தப் பிள்ளை தான் புதிதாக ஒரு விடயத்தை தனக்குள் சேர்த்துக் கொண்டதாய் உணர்ந்து கொள்ள ஆதாரமாயிருக்கிறது.

இதனால், தாம் முன்னிருந்த நிலையிலிருந்து, உயர்வான நிலைக்கு தன்னை கற்றல் அழைத்துச் சென்றுவிட்டதாய் உணர்ந்துவிடுகின்றான். இது அவனுக்கு அழகிய கர்வத்தை கொடுக்கிறது. தன்னைப் பற்றி தானே பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளும் மானசீக ஆறுதலையும் வழங்குகிறது.

இந்த அழகிய அனுபவம், குறித்த பிள்ளையை அந்தப் பாடத்தை மேலும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென்கின்ற ஆர்வத்தை அலாதியாகவே அவனுள் உருவாக்கி விடுகிறது.

தான் கற்கும் ஒவ்வொரு தருணங்களிலும் அவனால் (ஒரு பிள்ளையால்) உள்வாங்கிக் கொள்ளப்படும் புரிதல்கள், அவனை உயர்ந்த நிலைக்கு கொண்டுவந்து விடுகிறது என்று அவனால் உணர்ந்து கொள்ளப்படும் அழகிய அனுபவத்தின் பிரதிபலிப்புதான் — அவனின் கற்றலின் மீதான ஆர்வத்தின் அளவுகோலாக அமைந்துவிடுகிறது.

இந்த அழகிய அனுபவத்தை வழங்குகின்ற பொறிமுறைகளாக, எமது கற்பித்தல் வழிகள் உருவாக்கப்படுதல் அவசியம் என உணர வேண்டியுள்ளது.

ஆனாலும், இங்கு கற்பித்தலோ, கற்றலோ இந்த அழகிய அனுபவத்தை வழங்குவதற்கோ பெறுவதற்கோ தயக்கம் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றது போன்ற எண்ணம் எனக்குள் இருக்கின்றது.

இந்த அழகிய அனுபவம் கற்பித்தல் நிலைகளில் வழங்கப்படாததால், பல பிள்ளைகள் கற்றுக் கொள்வதை கடினமென உணர்ந்து கொண்டுவிடுகிறார்கள்.

இந்த அனுபவம் வழங்கப்படுதல் மறுக்கப்படுவதுதான், பலரையும் பொதுவாகக் கூட கற்றுக் கொள்வதிலிருந்து தூரமாக்கி வைத்துவிடுகிறது.

“நீங்கள் பெற்றுக் கொள்ளும் பொதுவான அறிவும் பொது அறிவும், உங்களுக்கு, உங்களை உயர்த்திக் காட்டக்கூடிய அழகிய அனுபவத்தைத் தரும் என்கின்ற நம்பிக்கையோடு, நீங்கள் உலகளவான கல்லாததை கண்டு பயணித்து தெளிவு கொள்ளல் வேண்டும்” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

கணகாட்டும் கக்கிசமும் [புதன் பந்தல் – 05.10.2011] #6

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 51 செக்கன்கள் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், அவஸ்தைகள் தரும் அழகிய பாடங்கள் பற்றிய விடயத்தைச் சொல்கிறது.

இந்தக் கதையை நீங்கள் ஏற்கனவே கேட்டிருக்கக்கூடும். ஆனாலும், மீள ஞாபகப்படுத்துவது உசிதமானதாகத் தோன்றியது.

அதுவொரு காலைப்பொழுது, பள்ளிக்கூடத்தில், வாத்தியார் பிள்ளைகளுக்கு உயிர்களின் தோற்றம் பற்றி பாடம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“மயிர்க்கொட்டியொன்று, வண்ணத்துப்பூச்சியாகும் தருணத்தை நீங்கள் கண்டதுண்டா?” மாணவர்களை நோக்கி ஆவலாய் கேள்வி கேட்கிறார் வாத்தியார். மௌனம் அப்பொழுதை அலங்கரிக்கிறது.

“இந்த உறையிலிருந்து இன்னும் சில மணிநேரத்திற்குள் வண்ணத்துப்பூச்சி வெளியேற பல போராட்டங்கள் செய்யும். அந்தப் போராட்டத்தில் நீங்கள் துணைக்காக சென்று உதவி செய்யக்கூடாது” என்று கட்டளையிட்டபடி, சோதனைக்கூட வண்ணத்துப்பூச்சி வாழ்கின்ற அமைப்பை கவனிக்குமாறு கட்டளையிட்டு, வாத்தியார் நகர்ந்து செல்கிறார்.

எல்லா மாணவர்களும், வண்ணத்துப்பூச்சி குறித்த உறையிலிருந்து போராடி வெளியேற முயற்சிப்பதை கூர்ந்து அவதானிக்கின்றனர். வண்ணத்துப்பூச்சி அந்தவுறையை விட்டு வெளியேறுவதற்காக படும் அவஸ்தையைக் கண்டு கொண்ட ஒரு பையன், அதனை பொறுத்திருக்காது, அது அவ்வுறையை விட்டு வெளியேற உதவி செய்கிறான்.

அவஸ்தைகளகன்று, உறையை விட்டு நீங்கிய வண்ணத்துப்பூச்சி பிறந்த கொஞ்ச நேரத்திலேயே இறந்து போனது.

“இயற்கையின் விதிகள் அதிசயமானவை. உறையிலிருந்து வெளியேற முயற்சிக்கின்ற போது, வண்ணத்துப்பூச்சி படும் அவஸ்தைதான் அதன் இறக்கைகளுக்கு வலிமை கொடுக்கிறது. அதுவே அதன் வனப்பான வாழ்வுக்கு ஆதாரமாகிறது.”

“நீ வண்ணத்துப்பூச்சியை செயற்கையாக வெளியேற்றியதனால், வாழ்க்கையின் அழகிய பாடத்தை வண்ணத்துப்பூச்சி கற்றுக்கொள்ளும் வாய்ப்பை மறுத்தாய். அதன் மடிந்து போனது” என்ற வாத்தியார் வந்து விளக்கம் சொல்கிறார்.

அவஸ்தைகள், போராட்டங்கள் என விரியும் விசாலமான உணர்வு வீச்சுகளின் சுவாசம் எம்மைச் சேருகையில் தான் நாம் புடம் போடப்படுகிறோம். அங்குதான் நீ நீயாகி உருவாகிறாய்.

“தங்களின் பிரியமானவர்கள், எந்தத் தொல்லைகளையும் கக்கிஷங்களையும் அனுபவிக்கக்கூடாது என்று ஒவ்வொருவரும் காட்டும் அன்புத்தொல்லைகள், குறித்த பிரியமானவர்கள் வலிகளையோ, வலிமைகளையோ தெரியாமல் வளர வழிசெய்கிறது. ஈற்றில் வாழ்வின் முகவரி தொலைத்தவர்களாக அவர்கள் உருவெடுப்பது, ரொம்ப கொடுமையானது” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

கலையக ஒலி [புதன் பந்தல் – 28.09.2011] #5

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 12 செக்கன்கள் தேவைப்படும்.) [?]

இந்த வாரத்தின் புதன் பந்தல், ஒலி என்கின்ற சத்தத்தைப் பற்றி விசாரிக்கின்றது.

நிறத்தில் ஏற்கனவே, சத்தங்கள் எல்லாம் இனிமையானதா? என்ற பதிவின் மூலம் சத்தங்களின் வெவ்வேறு வடிவங்களும் அவற்றின் சூழல் விளைவுகளைப் பற்றிப் பேசியிருப்பேன்.

தொடர்ந்து வரும் காணொளி காணுங்கள். கலையகமொன்றில் நடந்தேறும் சம்பவங்கள், அவை இடம்பெறுகின்ற போது தோன்றுகின்ற ஒலிகள் என இரண்டையும் ஒரு சேரக்கலந்து, ஆனந்தமான அனுபவமாகத் தர ஒரு குழுவிற்கு முடிந்திருக்கிறது.

எம்மைச் சூழவிருக்கும் இயல்பான விடயங்களைக் கூர்ந்து கவனித்தால், வாழ்க்கைக்கு இனிமை சேர்த்துத்தரவல்ல ஏகப்பட்ட விடயங்களை கண்டு கொள்ள முடியுமென்பதை உறுதிப்படுத்தும் இன்னொரு கலைப்படைப்பு இது.

– உதய தாரகை