அன்புள்ள டயரிக்கு

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 43 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

அன்புள்ள டயரிக்கு,

ஒவ்வொரு நாளும் நீ, என்னைச் சந்தித்துக் கொள்ளும் உன் வழக்கத்தைக் கண்டு நான் வியந்திருக்கிறேன்.

விடியும் ஒவ்வொரு பொழுதும் வெற்றிடமானது என்பதையும் உன்னைச் சந்திக்கும் ஒவ்வொரு போதும் உணர்ந்து கொள்வேன். உனது ஒரு நாளின் வெறுமையைப் போக்கிவிட்டால், அது விஷேடமாகிவிடும் அதிசயத்தையும் கண்டிருக்கிறேன்.

நீதான் என்னிடம், புலரும் பொழுதுகள் எல்லாமே விஷேடமாக்கப்படலாம் என்பதை ஒவ்வொரு நாளும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறாய்.

உனக்கு அதிகம் கூச்சமிருக்க வேண்டுமென, அவன் சொல்கிறான். நீ கதைப்பதே இல்லையாம் என்பது காரணமாம். “கதைப்பது எல்லாமே கூச்சம் களைந்தனவா?” என்று நீ கேட்டதாக நான் அவனிடம் நாளை சொல்கிறேன்.

நீ மெல்ல மெல்ல முணுமுணுத்துக் கொள்ளும் ஆயிரம் அழகிய சொற்களை அவன் அறியாமல் இருப்பது பற்றி உன்னைப் போல் எனக்கும் கவலை தான்.

அன்புள்ள டயரிக்கு,

சொல்வதெல்லாவற்றையும் அமைதியாக இருந்து செவிமடுப்பதில் உன்னுடன் யாரும் இவ்வுலகில் போட்டி போட இயலாது. அதில் உனக்கு நிகர் நீ மட்டுந்தான்.

தனிமை அழிப்பது எப்படி என்று என்னிடம் யாரும் கேட்டால், நான் உன்னோடு கொஞ்சம் கதைக்கும் படி, சொல்வதுண்டு.

ஆப்ரகாம் லிங்கன் தன்னைக் கண்ணாடியில் பார்த்தால், சில நேரங்களில் அவரின் உணர்வுகளும் அவர் அணிந்துள்ள தொப்பியின் கரிய நிறத்தைப் போல் இருப்பதைக் கண்டு கொள்வார்.

ஆனால், உன்னோடு கதைத்தால், உணர்வுகள் எல்லாமே பகிரப்பட்டுவிடும். அத்தனை வேதனையையும் உணர்வுகளையும் அப்படியே மொத்தமாக சேமித்து வைப்பதற்கு எத்துணை பொறுமை உனக்கு.

நெருப்பைப் போல், தனிமையைத் தின்றுவிடும் உன் சக்தி பற்றி யாரும் உன்னிடம் சொன்னதுண்டா?

அன்புள்ளமிக்க டயரிக்கு,

நான்கு வருடங்களுக்கு முன் என்னை ஒவ்வொரு நாளும் சந்திக்கும் உன் அண்ணனை நேற்றுச் சந்திந்தேன்.

அந்தச் சந்திப்பு மிக இனிமையாவிருந்தது. நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் அவனிடம் நான் சொன்னவற்றை அப்படியே என்னிடம் மீளச் சொன்னான். கேட்டு வியந்து கொள்ளத்தான் முடிந்தது.

சோகமான சந்தர்ப்பங்களில் நான் அவனிடம் சொன்னவற்றைக் கூட, சுவை தரும் முன்னாளின் அனுபவமாய் அவன் மீளச் சொன்னதைக் கேட்ட போது, நேரம் வலிகளைத் தின்றுவிடும் என்பது மீண்டும் நிரூபணமாகியது.

அவன் சொன்னவைகளில் அத்துணை நிறங்கள் தோய்ந்திருந்தன.

உன் அண்ணனின் இதயத்துடிப்பைக் கேட்டுக் கொண்டே அவன் சொல்கின்ற அத்தனையையும் வெயிலின் வெப்பத்தால் வியர்வை மேனி படர செவிசாய்த்திருந்தேன்.

அவன் நான் சொன்னதை நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் எப்படி அமைதியாக இருந்து கேட்டிருந்தானோ, அதே போன்றே அமைதியாக என்னிடம் மீளச் சொல்லிக் கொண்டுமிருந்தான். உன் அண்ணன் மாறவில்லை. அப்படியே இருந்தான்.

நீயும் அப்படித்தான் இருக்க வேண்டுமென விரும்புகிறேன். இருப்பாய் என்றும் நம்புகிறேன்.

அல்பர்ட ஐன்ஸ்டைன் சொன்னதாய் ஒரு விடயத்தை என்னிடம் உன் அண்ணன் பகிர்ந்து கொண்டான், “எம்மால் முடிந்தளவில் நாம் எமது உன்னதமான விடயங்களைச் செய்ய வேண்டும். அதுவே எமது சங்கைக்குரிய மனித பொறுப்பு ஆகும்”.

பொப்பிசைச் சக்கரவர்த்தி மைக்கல் ஜெக்ஸன் இறந்த செய்தி கேட்டு, அது உண்மையென உறுதிப்படுத்த இணையத்தில் பலரும் ஒரே நேரத்தில் தகவலை வேண்டி நின்ற போது, அதற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் இணையமே கதிகலங்கிய செய்தியையும் உன் அண்ணன் என்னிடம் சொன்னான்.

அன்புள்ள டயரிக்கு,

சோகம் அகற்றும் சோதரராயும் காலம் கடப்பதின் பதிவாயும் நீ எடுக்கும் பாத்திரங்கள் ஏராளம்.

ஆனாலும், இத்தனை பாத்திரங்கள் ஏற்றாலும் உன்னை மாற்றாமல் இருந்து கொண்டு, எனக்கு வாழ்க்கையை ரசிக்கும் படியும் அதில் ரசணைகளை உன்னோடு பகிரும் படியும் நீ தரும் உத்வேகம் — கவிதை.

இந்த உணர்வை எப்படி மொழியாக்கலாம் என்று திணறியிருந்த போதும், உன்னைச் சந்திக்கின்ற நிலையில் அவ்வுணர்வு மொழி கொள்வது — அழகு.

நீ ஒரு பொக்கிசம்.

அன்புடன் உன் இனிய தோழன்,
உதய தாரகை

குறிப்பு: இந்த யூலை மாதம் முழுக்க ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு புதிய பதிவை நிறத்தில் பதிவதாய் திடசங்கல்பம் பூண்டு, அந்த சங்கல்பத்தின் இருபத்தைந்தாவது பதிவாய் இந்தப் பதிவு விரிந்தது. நாளை இன்னொரு புதிய பதிவோடு சந்திப்போம்! நன்றி.

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

பணமரம்

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 54 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

அது நவம்பர் மாதம் தொடங்கிவிட இன்னும் ஓரிரு நாட்கள் காணப்பட்ட சூழல். நெடுநாட்கள் கழித்து என்னைக் காணவந்தான் என் நண்பனொருவன்.

நெடுநாட்களின் தெரியாத சங்கதிகளை சுவை சேர்த்து குறுகிய நேரத்திற்குள் பகிர்ந்து கொண்டோம். விடைபெறும் நேரத்தில், “உனக்கொரு கிப்ஃட் கொண்டு வந்திருக்கேன்” என்றவாறு என்னிடம் ஒரு பொதியைத் தந்தான்.

பொதியைப் பெற்று, அவனையும் வழியனுப்பிவிட்டு, வீட்டினுள் வந்தேன்.

பொதியில் தந்த பரிசு என்னவாயிருக்கும் என்ற ஆர்வக்கேள்விக்கு விடை தேட, வேகமாக பொதியைப் பிரிக்கலானேன்.

பொதிக்குள் ஒரு குட்டி மரம் — ஆமாம், அது பணமரம்.

இது சீனர்களின் பாரம்பரியத்தில் வருகின்ற பணமரமல்ல. இது உண்மையான பணமரம்.

அணுக்களால் பிரபஞ்சம் ஆக்கப்பட்டதல்ல, அது பணமரத்தின் கிளைகளின் நிழல்களால் தாக்கப்பட்டது என்பதாய் விசாலமாய் விரிந்து வளரத்துடித்த அந்த பணமரத்தின் கிளையொன்று சொல்லியது எனக்குப் புரிந்தது.

“விருட்சமாய் வியாபிக்க நினைக்கும் உன் கனவின் தொடக்கத்திற்கு நான் தரக்கூடியது என் ஜன்னலோரக் கண்ணாடியின் முகம்தான்” என்றவாறாய் பணமரத்திற்கு வீடு தருகிறேன்.

தொடர்ச்சியாக நீருற்றி பராமரிக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் எனக்கு விடயங்கள் சொல்லப்பட்டன.

காலைநேரத்தின் கதிரவனைக் காணும் என் ஜன்னல் கண்ணாடியின் தோழனாய் பணமரம் இரவோடிரவாக மாறிக் கொண்டது.

என் கரம் பற்றிக் கொண்ட போதெல்லாம், அது மெல்ல மெல்ல முளைத்துக் கொண்டுவிடுவதைக் கண்டு உவகை கொள்வேன்.

அதன் மெதுவான முன்னேற்றம் அதன் கிளைகளுக்கு வலிமை கொடுத்தாலும், என் எண்ணங்களுக்கு வானமும் கொடுத்தது.

பணி முடித்து பல மணிகளுக்கு பின்னர் வீடு வந்து அந்த மரத்தைக் காண்கின்ற போது, சோர்ந்து போய் இருக்கும். என் ஸ்பரிசத்தில் புத்துணர்ச்சி பெற்றுக் கொள்ளும்.

பணமரத்தின் இயல்பான வாழ்வையும் அதன் ஒவ்வொரு கிளையும் கொண்ட பிரபஞ்சத்தின் விலாசங்களையும் கண்டு வியந்திருந்திருக்கிறேன். ஒரு விஞ்ஞானமும் இந்த விலாசங்களுக்கு விலாசம் கொடுத்ததில்லை என்பதை நீங்கள் அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

அது காலை வேளை, சூரியனும் அற்புதமாய் ஒளி தந்து சூழலை ரம்மியமாக்கியது. காற்று வரட்டுமே என்று ஜன்னலை திறந்து விட்டு, வெளியே சென்று விட்டேன்.

அன்று பணமரத்திற்கு மகிழ்ச்சி அலாதியாய் இருந்திருக்க வேண்டும்.

நிலைகளை மாற்றிக் கொள்வதில் காலநிலைக்கு எப்போதுமே இருக்கும் பிரியம் அன்றும் தொடர்ந்தது. பெய்யெனப் பெய்த மழை ஜன்னலையும் தாண்டி பணமரத்தையும் துவம்சம் செய்து விட்டுள்ளதை வீடு திரும்பியதும் கண்டேன்.

கவலை — மௌனம்.

விழுந்தாலும், எழுவேன் என்ற நம்பிக்கையோடு பணமரம் தரையில் ‘வியாபித்துக்’ கிடந்தது. கையில் அதனைப் பற்றிக் கொண்டு அதன் கண்ணீரைத் துடைக்கலானேன்.

“உன்னைவிட, நீ வேறொன்றை நேசித்து, பின் அதனை இழக்கும் போதே, நீ இழப்பின் உண்மையான வலியை உணர்ந்து கொள்கிறாய்” — அதன் ஒரு கிளை உரக்கச் சொல்லியது.

அதன் கிளைகள் சொல்லிய ஒவ்வொரு விடயத்தையும் கேட்டு, தூங்கிய எனக்கு எழும்பிய போதெல்லாம், அவை சொன்ன அத்தனை உணர்வுகளோடு என்னோடு ஒட்டிக் கொண்டு பயணிப்பதான உணர்வு தோன்றியது.

இந்தக் கிளைகளின் உணர்வு ஒட்டிப் போன கதையை யாரிடம் தான் சொல்லலாம். யார்தான் கேட்கப் போகிறார்கள் என்ற முடிவெடுக்கப்பட்ட அனுமானங்களின் தொடக்கங்கள் எனக்குள் நிலை கொண்டாலும், நான் கிளைகளோடு ஐக்கியமாயிருந்தேன்.

நிஜச்சூழலில் நடப்பது பற்றிய துலங்களைத் தரக்கூட எனக்கு முடியவில்லை. இந்த கிளைகளின் உணர்வுகள் அப்படி ஒட்டிக் கொண்டுவிட்டது.

ஜன்னல் கண்ணாடிக்கருகில் இருந்த பணமரத்தை நான் இப்போது, என் கைகளுக்கு எட்டிய தூரத்தில் வைத்து அழகு பார்க்கிறேன். கிளைகளோடு சிலாகித்துக் கொள்கிறேன்.

இப்போது நான் தலையணைக்கடியில் வைத்து அந்த மரத்தை வளர்க்கின்றேன். என் காதோரமாய் அது பாடும் தாலாட்டுப் பற்றி உங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது. கூடவே கனவின் ஓரத்தில் பணமரம் நின்று, உதிரும் இலைகள் விழுகின்ற ஓசைகளையும் என்னால் கேட்க முடிகிறது.

பணமரங்களோடு நேசம் வைத்திருப்பது, மற்றையவற்றுடன் நேசம் வைத்திருப்பதைக் காட்டிலும் விஷேசமானது. உங்கள் கவனத்தை அதற்கு வழங்க வேண்டும். மன ஓர்மையாய் இருக்க வேண்டும். நேரத்தை அதற்காகத் தர வேண்டும். அதனோடு உன்னிப்பாக இருக்க வேண்டும். உலகத்திலே இத்தனையும் வேண்டிநிற்கும் ஒரு நேசம் பணமரத்தின் நேசமாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

“இந்த நேசம் எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்” என்று கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

(யாவும் கற்பனை அல்ல)

– உதய தாரகை

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

எழுத்தும் ஏழாம் வருடமும்

இந்தப் பதிவை ஒலி வடிவில் கேட்க: iTunes இல் நிறம் Podcast

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 50 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

மண்ணிற்கு வியர்வை உண்டாகின்ற காலம் தொடங்கியிருக்கிறது. காலை நேரத்து யன்னல் கண்ணாடிகளுக்கு முகவரி கிடைக்கும் காலம் வந்திருக்கிறது.

நிறம் இன்றோடு தனது ஏழாவது ஆண்டில் தடம் பதிக்கிறது.

பருவங்கள் மாறி மாறி வருகின்ற அழகு எப்போதுமே எனக்குள் புளகாங்கிதத்தையும் புதிர்களையும் கொண்டு தரும். பருவங்களுக்கு புதிர்கள் தருவதுதான் வழக்கம் — யாரோ சொன்ன ஞாபகம் இருக்கிறது.

காலைநேர சூரியனின் குளிர்மையும் மாலை நேர நிலவின் சூட்டையும் கடதாசியில் தக்கவைத்துக் கொள்வதுதான் எழுத்தின் அற்புதம். எழுத்தின் அழகும் அதன் பிறப்பின் போதுதான் முகவரி பெறுகிறது.

எழுதுவது வலிக்கும். வலிதான் அதன் அழகு. முட்களுக்கு முத்தம் கொடுத்து ரத்தம் சிந்துகின்ற சுவை அது.

வலிக்கின்ற கணத்திலேயே விழித்துக் கொள்கின்றதாய் விடயம் சொல்லும் விந்தையும் எழுத்துத்தான். விண்மீன்களின் கண்சிமிட்டல்களின் ஒலியை எழுத்தினால்தான் கேட்க முடிகிறது.

அதனால் சூரியத்தரையில் நிலவும் மௌனத்திற்கும் மொழி தர முடிகிறது.

சால, உரு, தவ, நனி என எதுவும் வேண்டாம். எதுவோ அதுவாகவே வந்து கொண்டு இருக்கும் அழகியல் தரும் ஒரே ஒப்பனைதான் — எழுத்து.

இதமான சுட்டெரிக்கும் வெயிலையும் கொழுந்து விட்டெரியும் குளிர்ச்சியையும் உணரச் செய்ய எழுத்துக்கு முடியும். உங்களால் முடியுமா? தலைமுறையாகக் கடத்தப்படும் “மாற்றி யோசிக்கும்” எண்ணக்கருவின் தொடக்கம் எழுத்தில்தான் தோற்றம் பெற்றிருக்க வேண்டும்.

தடுக்கிவிழும் கணினித் தட்டச்சின் பிறப்பாயும் நள்ளிரவின் மௌனத்தைக் கலைக்கும் மரங்கொத்தி ஒலியாயும் தோன்றுவதுதான் இந்த எழுத்து.

இப்படியென விரியும் எழுத்தோடு நிறமும் உங்களோடு இணைந்து கொண்டது. நிறம் பூசிக் கொண்ட எழுத்துக்களின், பிரியர்களுக்கு நன்றிகள் கோடி.

நிறத்தின் எழுத்துக்களுக்கு நிறங்கள் இருப்பது போல், நிஜங்களும் இருக்கின்றன. ஆன்மாவின் சுவாசத்தின் வெப்பமும் அதனோடு சேர்ந்திருக்கிறது.

எல்லாச் சொற்களும் இருக்கின்றன. ஆனால், எழுத முடியாதுள்ளது என்கின்ற அந்த அழகிய ஆனந்தம் நிறத்தின் வெளிச்சங்கள். நிறங்கள் எங்கும் தான் உண்டு.

நிறம் தெரியாத கண்களுக்கும் நிறம் பற்றிய புரிதல் இருப்பது உயிரின் வியப்பு. நிறம் நேசிக்கப்படுகிறது — இயல்பிலேயே.

இந்த எழுத்தினால் மட்டுந்தான் ஓராயிரம் நினைவுகளைச் சேமிக்க முடிகிறது. நீயும் கூடத்தான் எழுத்துக்குள் ஒரு எழுத்தாகி எழுதப்பட்டிருக்கிறாய்.

விருப்பமில்லாத போதும், வெறுக்காமல் இருக்க உன்னால் முடிகிறதா? தனிமை என்பது கொடுமைதான் என்கின்ற கவலை இருக்கிறதா?

சொற்கள் உன்னோடு எப்போதும் வாழ்கின்ற போது, தனிமைக்கு எப்படி உன்னால் முகவரி தர முடிகிறது? எழுத்துக்கு அல்லவா நீ முகவரி தந்திருக்க வேண்டும்?

தொடரும் நிறத்தின் பயணத்தோடு நீங்கள் உங்களை இணைத்து கொள்வீர்கள் என நம்புகிறேன்.

வார்த்தைகளின் வலிமையால் சிகரம் தொடலாம். ஏழாம் வருடத்தின் தொடக்கத்தின் மகிழ்ச்சியை உங்களோடு பகிர்கிறேன். அத்தோடு, டின்டின்க்கு, கேப்டன் கெட்டோக் சொன்னதை உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்.

“உன்னை தோல்வி என்று அழைக்கும் தேட்டத்தோடு இங்கு பலர் இருப்பார்கள், அவர்கள் உன்னை தோற்றவன் எனச் சொல்லலாம். முட்டாள் என்று முந்திக் கொண்டு சொல்லலாம். நம்பிக்கையற்ற ஆன்மா என்று கூட சொல்ல முனையலாம். அதை நீ ஒருபோதும் உன்னை நோக்கி சொல்லிவிடாதே. அப்படிச் சொல்வாயாயின் நீ பிழையான சமிஞ்சையை மற்றவருக்கு வழங்குகிறாய். அதைத்தான் அவர்கள் பற்றிக் கொண்டு உன்னை அப்படி அழைக்க ஆர்வம் கொள்கின்றனர். புரிகிறதா உனக்கு?

எதைப் பற்றியாவது நீ தேவை கொண்டிருந்தால், அதற்காக உழை. சுவரில் போய் மோதுண்டால், அதைத் தள்ளிக் கொண்டு நகர முற்படு. டின்டின், தோல்வியைப் பற்றி நீ ஒரு விடயத்தை அறிந்து கொள்ள வேண்டும்: உன்னைத் தோற்கடித்துவிட தோல்விக்கு நீ இடம் தரக்கூடாது.”

“வானத்திலுள்ள ஒவ்வொரு தாரகைகளும் நீ வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும் என்பதைச் சொல்வதற்கான காரணமாகும். ஆக, மில்லியன் என மிஞ்சி நிற்கும் ஆகாயத் தாரகைகள் போலவே, நீ வாழ்க்கையை ரசித்து வாழ மில்லியன் காரணங்கள் உள்ளன. இதுதான் உண்மை,” என கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். நான் இங்கே –>> Follow @enathu

ஒலிவடிவத்தின் பின்னணியில் ஒலிக்கும் அற்புதமான இசையின் தோற்றுவாய்: The Pond by Chuck Berglund

“நான்” என்றால் என்ன?

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 2 நிமிடங்களும் 16 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

நேற்றைய தினம், நான் வழமையாக வாசிக்கின்ற Letter of Note வலைப்பதிவை வழமை போலவே வாசித்தேன். நிற்க, முதலில், Letters of Note என்ற தளத்தைப் பற்றிச் சொல்லியே ஆகவேண்டும்.

இரண்டு நபர்களிடையே நடக்கின்ற கடித உரையாடல்கள் சில வேளைகளில், ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் பார்வைக்கான அல்லது சிந்தனைக்கான களத்தை வழங்கும் சாத்தியத்தைக் கொண்டுள்ளது என்பதை வரலாறு சொல்லித்தந்திருக்கிறது.

கடிதத்திற்கான காத்திருப்பில் இது பற்றி கொஞ்சம் சொல்லியிருக்கிறேன். கடிதங்களின் உள்ளடக்கங்கள் காரணமாக, அவை உலகளவும் அறியப்பட வேண்டும் அத்தோடு அதன் உள்ளடக்கங்கள் அனைவரிடமும் உணர்வுகளை உசுப்பிவிட வேண்டும் என்பதைக் கருவாகக் கொண்டு, முக்கியமான சாரங்கள் நிறைந்த கடிதங்களையும் அதன் பின்னணிகளையும் வழங்குகின்ற தளமாக Letters of Note ஐ இனங்கண்டு கொள்ளலாம்.

இந்தத் தளத்தின் பல பதிவுகளும் என்னைக் கவர்ந்தவை. நேற்று அங்கு நான் வாசித்துணர்ந்த கடிதம் பற்றிச் சொல்லிவிட வேண்டுமென நினைத்தேன். இப்பதிவு உருவாயிற்று.

அய்ன் ரேண்ட் — புதின எழுத்தாளர், தத்துவவியலாளர் என இயல்பாக அறிமுகப்படுத்தலாம். உலகப் பிரசித்தம் வாய்ந்த இரண்டு புதினங்களின் ஆசிரியர். அதுமட்டுமல்ல, Objectivism என்கின்ற புறவய மெய்யியல் கோட்பாட்டின் உருவாக்குனர்.

இவரின் புதினமான, The Fountainhead என்பதை வாசித்து முடித்த வாசகி Joanne Rondeau, 1948 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் இவருக்கு கடிதம் ஒன்று வரைந்தார். கடிதத்தின் சாரம் இதுதான்.

“நீங்கள் உங்கள் புதினத்தில், ‘நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன்’ என்று சொல்வதற்கு முன்னர் ஒருவர் ‘நான்’ என்பதை எப்படிச் சொல்ல வேண்டுமென அறிந்து கொள்ள வேண்டும்’ (To say ‘I love you’ one must first know how to say the ‘I’.) என குறிப்பிடுகிறீர்கள். இதை எனக்கு விளக்கியருளுங்கள்.”

இந்தக் கடிதத்திற்கான அய்ன் ரேண்டின் பதில்தான் ஒரு தனிநபர் பற்றிய அவர் மெய்யியலின் அடிப்படையையும் அதனோடிணைந்த சிந்தனையையும் தெளிவாக வெளிப்படுத்தியது. சிந்தனைக்கான கூறாகவும் அமைந்து கொண்டது.

அவரின் பதில், சொல்கின்ற நியாயங்களும் அதனைத் தாண்டிய சிந்தனைகளும் அர்த்தமுள்ளவை. அந்தப் பதில் கடிதத்தை யாவரும் படிக்க வேண்டுமென்ற இந்தப் பதிவின் தேவைகருதி தமிழாக்கம் செய்கின்றேன்.

22, மே 1948

அன்புள்ள ரொன்டியிவ்,

எனது The Fountainhead என்ற புதினத்தில் வருகின்ற ‘நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன்’ என்று சொல்வதற்கு முன்னர் ஒருவர் “நான்” என்பதை எப்படிச் சொல்ல வேண்டுமென அறிந்து கொள்ள வேண்டும்’ (To say ‘I love you’ one must first know how to say the ‘I’.) என்ற வாக்கியத்தை விளங்கப்படுத்தும் படி கேட்டிருந்தீர்கள்.

இந்த வாக்கியத்தின் கருத்து, எனது The Fountainhead என்ற புதினம் பூராகப் பரந்திருக்கிறது. நீங்கள் இந்த வசனத்தை கண்ட 400 பக்கத்திலும் இது பற்றி சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. “நான்” என்பதன் அர்த்தம், யாருக்காக வேண்டியும் இருக்காத சுயாதீனமான, தன்நிறைவான கூறு ஆகும்.

ஒருவன், தன் அன்புக்குரியவர்களுக்காக மாத்திரம் இருப்பது அவனை சுதந்திரமான கூறாக உருவாக்காது மாறாக, அகநிலை சார்ந்த ஒட்டுண்ணியாகவே உருவாக்கும். ஒட்டுண்ணியின் காதலில் எந்த உயிர்ப்போ பெறுமதியோ கிடையாது.

காதல் பற்றிய வழமையான, (மிகத் தீய நிலை) பொருளற்ற அறவுரையாக கூறப்படுவது காதல் என்பது சுயநிலைத் தியாகம் என்பதாகும். ஒருவனின் சுயம்தான் அவனின் ஆன்மா. ஒருவன் அவனின் ஆன்மாவைத் தியாகம் செய்கின்ற நிலையில், அவனுக்கு அன்பை உணர யார் அல்லது என்ன எஞ்சியிருக்கப் போகிறது? உண்மைக் காதல் என்பது ஆழ்ந்த சுயநலமிக்கது. இந்தச் சொல்லின் மேன்மை பொருந்திய பொருளாக — ஒரு தனிநபரின் உயர்நிலை விழுமியங்களின் வெளிப்பாடாகவே காதலைக் கண்டு கொள்ள முடியும். ஒருவன் காதல் வயப்படுகின்ற நிலையில், அவன் தனக்கான மகிழ்ச்சியைத் தேடுகிறான் — அன்புக்குரியவர்களுக்கான தியாகத்தை அவன் நாடுவதில்லை. அப்படி தியாகம் தேவைப்படுகின்ற அல்லது எதிர்பார்க்கின்றவளாக அவன் அன்புக்குரியவளிருந்தால், அவள் அரக்கியாகத்தான் இருக்க முடியும்.

பிறருக்காகவே வாழ்கின்ற — தன் அன்புக்குரியவளுக்காக வாழ்கின்ற — ஒட்டுமொத்த மனித இனத்திற்காக வாழ்கின்ற — நிலையை, சுயமிழந்த, கூறுகள் இல்லாத அலகு எனலாம். சுயாதீனமான “நான்” என்பது, தனக்காகவே வாழ்கின்றவன். அப்போதே, அவனால், எந்த தீய சுயநிலை தியாகங்கள் பற்றிய பாசாங்கும் செய்ய முடியாமலிருக்கும். அவன் அன்பு செலுத்துபவர்களிடம் சுயநிலை தியாகத்தை எதிர்பார்க்கவும் மாட்டான். அதுதான் காதலில் திளைத்திருப்பதற்கும் நிலைத்திருப்பதற்கும் ஒரே வழி அத்தோடு இரண்டு பேருக்கிடையான சுயமரியாதை கொண்ட உறவும் வலுப்பெறவும் அதுவே ஒரேயொரு முறை.

அய்ன் ரேண்ட்.

“சுயம் என்பது மட்டுந்தான் ஒருவனின் நிலைப்பின் ஆதாரம். இருப்பதை இருப்பதாகச் சொல்லாமல், ஏதோ இருக்கிறோம் — ஆனால் இருக்கவில்லை என்ற வகையான விளக்கங்கள் பொருந்தாது. நீங்கள் நீங்களாகவே மட்டுந்தான் இருக்கலாம். நீங்களாகவிருக்காமல் இன்னொன்றாக இருக்க முயற்சிப்பதும் ஒரு வகை சுயவறுமை – சுயமிழத்தல்” என கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

– உதய தாரகை — Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

கடிதத்திற்கான காத்திருப்பு

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 31 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

இது எப்போதும் இருந்ததில்லை. அடிக்கடியும் நடப்பதில்லை. எப்போதாவது நடக்கும். நடக்கும் போது, என்னை பிழிந்தெடுக்கும். இதிலென்ன வினோதம்?

காதலியிடமிருந்து கடிதமா? என்றால் இல்லை என்றுதான் பதில். அப்படியானால் யாரிடமிருந்து கடிதம்?

சிலவேளைகளில் அந்தக் கடிதத்தைப் பெற்றுக் கொள்வதற்கான எனது தேட்டம் ஒவ்வொரு நாளிகைகளிலும் என்னோடு பயணிக்கும். கடிதங்களோடான எனது உறவு என்பது ஒரு தொடர் கதை. பெரிய கதையும் கூட.

பாடசாலையில், வருத்தம் என்று சொல்லி வீடு செல்ல அனுமதி கேட்டு அதிபருக்கு எழுதிய கடிதம், கல்லூரி விடுதியிலிருந்து வீட்டிற்கு எழுதிய கடிதம், ஆசிரியரிடம் சுகம் விசாரித்து எழுதிய கடிதம், ஆக்கத்தை பிரசுரிக்க வேண்டி பத்திரிகைக்கு எழுதிய கடிதம் என கடிதங்களின் பாத்திரங்கள் ஏராளம்.

கல்லூரி விடுதியிலிருந்து பழைய பாடசாலை நண்பனுக்கு, பாடசாலை முகவரிக்கே கடிதம் எழுதிய நினைவுகளும் எனக்கிருக்கிறது. கடிதத்தை, பரிசு ஒன்று வந்ததாய் அவன் பார்ப்பதாய் சொல்வான். அழகான நினைவுகள் அவை.

கடிதம் — இப்போதெல்லாம் இதற்கு வேறு பெயர்கள், வேறு ஊடகங்கள். பேனாவைக் கொண்டு கடிதம் எழுதுபவர்கள் — ஏன் குறிப்பெழுதுபவர்கள் கூட குறைவுதான். இது பிழையல்ல.

பென்சிலிருந்து பேனாவிற்கு வந்த காலத்தில், பென்சிலை விட்டுவிட்டு பேனாவிற்கு மக்கள் கொடுத்த வரவேற்பையும் இப்படித்தான் உலகம் கண்டிருக்கும்.

நாம் வாழ்கின்ற காலத்திற்கு முன்பு வாழ்ந்தோர், தம் வாழ்நாளில் கண்டு வியந்தவைகள் பற்றிய விடயங்களை பகிர்கையில், எமக்கு அதன் பாலான வியப்பு புரிவதில்லை. அது எமக்கு பழையது. ஆனால், அவர்களுக்கோ அன்று அது ஆச்சரியம் தரும் புதிய விடயம்.

அதுபோலத்தான், ஒரு காலத்தின் வியப்புக்குரிய நிகழ்வு – இன்னொரு காலத்தின் இயல்புக்குரிய நிகழ்வு. இது தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும். இதை யதார்த்தமாக கண்டு கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது.

நீங்கள் பிறக்கும் போதிருந்த உலகத்தின் நிலை இன்றில்லை. என்றும் அது போலவும் இனி வராது.

இன்றளவில் கடிதங்களின் பிறப்புக்கான மூலங்களாக, இலத்திரனியல் கருவிகளின் விசைப்பலகைகள் மாறியிருக்கிறது. வேகமாக எல்லோராலும் எழுத முயற்சிக்க முடிகிறது. மொழிகள் கடந்தும் பலர் எழுதத் தொடங்கியிருக்கின்றனர்.

ஆனாலும், பேனாவினால் கடதாசியில் எழுதும் கடிதங்கள் மீதான காதல் அடியோடு ஒழிந்துவிட்டதாக கருதவியலாது. அப்படிக் கடிதங்களை காண்கின்ற வேளையில் ஒருவர் அடைகின்ற மகிழ்ச்சியின் அளவை அவர்களின் கண்களில் பலதடவை கண்டிருக்கிறேன்.

கடிதம் பெற்றுக்கொள்கின்ற நிலையில் தோன்றும் மகிழ்ச்சி மிகவும் அழகானதொன்று. கையால் எழுதாத கடிதங்களுக்குள்ளும் மகிழ்ச்சி பொதிந்த நிலைகள் உண்டென்பதை பல கடிதங்கள் சொல்லியிருக்கின்றன.

கடதாசியில் எழுதும் கடிதங்களாய், அண்மையில் எனக்கு வந்த மின்னஞ்சல்கள் சிலவும் அழகிய தமிழில் ஆனந்தம் சொறிந்தது. கடிதங்களை பொக்கிஷமாகக் காண்கின்ற உலகப் போக்கு எப்போதுமே இருந்தது. இருக்கும்.

உறவுமுறைக் கடிதங்கள் தொடங்கி உத்தியோகபூர்வ கடிதங்கள் வரை கடிதங்கள் சொல்கின்ற செய்திகளின் பரப்பு விசாலமானது. உலகப்புகழ் பெற்ற உத்வேகம் தரக்கூடிய கடிதங்களையும் நாம் கண்டுள்ளோம். ஆபிரிகாம் லிங்கன் தனது மகனின் வாத்தியாருக்கு எழுதிய கடிதம் உத்வேகத்தின் ஊற்று.

நான் பல நாட்கள் காத்திருப்பதும் ஒரு கடிதத்திற்குத் தான். அது இன்று வந்து ஆனந்தம் தந்தது.

கடிதங்கள் தரும் ஆனந்தத்தின் அளவு கூட, அதற்கான காத்திருப்பின் அளவிற்கு நேர்விகித சமனாகவே இருக்கிறது என்று நியூட்டன் எந்த விதியையும் உருவாக்கவில்லை. ஆனால், அதுதான் உண்மையென உணர்ந்து கொள்கிறேன்.

– உதய தாரகை — Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

இந்தப் பதிவை ஒலி வடிவில் கேட்க: iTunes இல் நிறம் Podcast

கெய் செரா செரா

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 1 நிமிடமும் 39 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

வெவ்வேறு விடயங்கள் தோன்றுவதும் மறைவதும் பின்னர் மீண்டும் தோன்றுவதுமாய் நிகழ்ந்து கொண்டேயிருக்கும். இவ்வாறு தோன்றுகின்றவைகளில் சில நிலைத்து நிற்கும், சில மறைந்து போகும், இன்னும் சிலவோ, இந்த 2011 வருடம் போல் திரும்ப வரவே வராது.

மீண்டும் வராத 2010 ஆம் ஆண்டு பற்றி நிறத்தில் சொல்லியது நேற்று போல் தோன்றுகிறது. வேகமாய் விரைந்தோடிவிட்ட பன்னிரண்டு மாதங்கள் விட்டுச் சென்ற நினைவுகளை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

எண்ணங்களால் வசந்தமான பல மாற்றங்கள், கடந்து போகின்ற ஆண்டில் அரங்கேறிய அழகைக் கண்டு மகிழ்கிறேன்.

கடந்து செல்கின்ற ஆண்டில், சந்திக்க வேண்டுமென கனவு கண்ட பலரையும் இன்னும் பல்வேறு துறைகளில் தங்களை நிலை நிறுத்திய பலரையும் சந்தித்து அவர்களது அனுபவங்களோடு பயணிக்கின்ற வாய்ப்புக் கிட்டியது.

புரிந்துகொள்கின்ற ஆத்மாக்களின் இணைப்புக் கிடைத்தலின் அனுபவம் புரிந்து கொள்ளப் படலாம் — புரியவைக்க முடியாது.

மகிழ்ச்சி, அதிர்ச்சி, சோகம், கவலை, வெறுப்பு, காத்திருப்பு, பரிவு, பச்சாதாபம் என ஒவ்வொரு நிமிடமும் வழங்கிய ஆயிரம் உணர்வுகளை எனது அனுபவங்களின் அத்தியாயங்களுக்குள் அடக்கிக் கொள்கிறேன்.

அடுத்த நிமிடம் மறைத்து வைத்திருக்கும் ஆச்சரியங்களின் வெளிப்பாடுதான், அனுபவங்களின் அத்தியாயங்களை பலவேளைகளில் நிரப்பி விடுகின்ற உண்மையும் எனக்குப் புரிகிறது.

பிரபல நடிகையும் பாடகியுமான Doris Day இன் பாடலொன்று, எதிர்காலம் எவ்வாறிருக்குமென காண்பதற்கு அது எமதுடையதல்ல என்ற பொருள்படும் வகையில் அமைந்திருக்கும்.

Que Sera Sera — கெய் செரா செரா. எது எப்படி உருவாகுமோ, அது அப்படியே உருவாகும். அந்தப் பாடலைக் காண்க.

.

அடுத்த ஆண்டு கொண்டுதரப் போகும், ஆச்சரியங்கள் பற்றிய பட்டியல் யாரிடமும் இல்லை. அடுத்த நிமிடத்தின் அழகிய நிலை, இந்த நிமிடத்தின் அறுவடையில் தான் இருக்கிறது.

இந்த நிமிடமே எல்லாமும் ஆகிறது.

பிரபல பாடலாசிரியரும் இசையமைப்பாளருமான Woody Guthrie, 1942 இல், அடுத்த ஆண்டில் என்னவெல்லாம் செய்ய வேண்டுமென எண்ணினாரோ அவற்றையெல்லாம் புத்தாண்டு தீர்மானங்களாக பட்டியற்படுத்தியிருந்தார்.

அந்த பொக்கிஷமான புத்தாண்டு தீர்மானப் பட்டியலின் பிரதி இணையத்தில் வெளியாகியது. பட்டியலில் காணப்படும் தீர்மானங்கள் இன்றும் பொருந்தும் வகையில் நாமெல்லோரும் ஒவ்வொரு நாளும் செய்யக்கூடிய விடயங்களைக் கொண்டிருப்பது — ஆச்சரியம்.

காலங்கள் கடந்தும், காலத்தால் அழியாத விடயங்களைத் தர முடிகின்ற கலைஞர்கள் பற்றிய நினைவு எப்போதும் எனக்கு வியப்பையும் பூரிப்பையும் தருவதுண்டு. பாரதியும் காலத்தால் அழியாத காவியம் செய்தவன் என்பேன்.

Woody Guthrie இன் பட்டியல் உங்கள் பார்வைக்காக:

நிறைய நல்ல நூல்கள் படிக்கலாம், நம்பிக்கையோடு இருக்கலாம், கனவுகளோடு கதை செய்யலாம், மனதை திடப்படுத்திக் கொள்ளலாம், எல்லோரிடமும் அன்பு காட்டலாம், மக்களைப் புரிந்து கொள்ளலாம் ஏன் பற்தீட்டி குளிக்கலாம். இந்த நிமிடத்திற்கு அழகு சேர்ப்பதென்பது நாம் தேர்ந்தெடுக்கும் அர்த்தமுள்ள செயல்களிலேயே தங்கியுள்ளது. தேர்ந்தெடுத்தல் உங்கள் கைகளில்.

“நிமிடங்கள் பல சேர்ந்தே வருடமொன்றாகிறது என்பதை நான்தான் சொல்ல வேண்டுமா?” என்று கோபாலு கேட்கிறான்.

இனிய புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள்.

– உதய தாரகை — Follow @enathu

• Que Sera Sera என்பது ஸ்பானிய மொழியிலமைந்த வாக்கியமாகும். Whatever will be, will be என்பதே அதன் ஆங்கில அர்த்தமாகும்.
• 1956 இல் வெளியான அல்பிரட் கிட்ஸ்கொக்கின் The Man Who Knew Too Much என்ற திரைப்படத்தில் Que Sera Sera என்ற பாடல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.
• Woody Guthrie இன் புத்தாண்டு தீர்மானப் பட்டியலின் நிழற்பட மூலம்: List Of Note

பத்தாயிரம் மணிநேர விதி

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 2 நிமிடமும் 47 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

கடந்த ஜுலை மாதம் ஸ்கொட்லாந்தில் இடம்பெற்ற TED Global 2011 மாநாட்டில், TED மொழி இணைப்பாளராக நான் கலந்து கொண்டேன். அங்கு பல ஆளுமைகளைச் சந்திக்கக் கூடிய வாய்ப்பு ஏற்பட்டது.

பலதுறைகளிலும் முன்னணியாக விளங்குகின்ற ஆளுமைகளுடனான சந்திப்பு, பல விடயங்களைச் சொல்லித் தந்தது. அவை பற்றியெல்லாம் விரிவாக வெவ்வேறு பதிவுகளில் சொல்லவிருக்கிறேன்.

அந்த மாநாட்டில் நான் சந்திந்த பல ஆளுமைகளுள் ஒருவர்தான் — எழுத்தாளர் மல்கம் கிலாட்வெல் (Malcolm Gladwell). 2005 ஆம் ஆண்டு TIME சஞ்சிகையின் உலகில் செல்வாக்குச் செலுத்தும் 100 பேர் பட்டியலில் இடம்பிடித்தவர். The Tipping Point, Blink மற்றும் Outliers போன்ற பல பிரபல்யமான நூல்களின் ஆசிரியர்.

பத்தாயிரம் மணிநேர விதி என்றவுடனேயே, இவரே அனைவராலும் நினைவுகளோடு தொடர்புபடுத்திப் பார்க்கப்படுகின்றார். தனது Outliers என்ற நூலின் மூலம் இந்த விதி தொடர்பாக சொல்லியிருப்பார்.

ஒருவர், ஒரு சிக்கலான திறனில் நிபுணத்துவம் பெற்றவராவதற்கு, அந்தத் திறனை பயிற்சி செய்வதற்காக அதனையே குறித்தான பத்தாயிரம் மணிநேர பயிற்சியில் ஈடுபட்டிருக்க வேண்டுமென்பதுதான் — அந்த விதி.

ஒவ்வொரு நாளும் 2 தொடக்கம் 3 மணிநேரம் தான் நிபுணத்துவம் அடைய வேண்டுமென எண்ணுகின்ற விடயத்தில் 10 வருடங்களுக்கு பயிற்சி எடுத்தால் ஒருவன் அவன் விரும்புகின்ற துறையில் நிபுணத்துவம் அடைகின்றான் என்பதே இதன் இன்னொரு வடிவம்.

பல ஆதார சம்பவங்களோடு தனது அவதானங்களை கிலாட்வெல் அந்த நூலில் விபரிப்பார்.

ஆனாலும், இந்த பத்தாயிரம் மணிநேர விதி, பலராலும் வித்தியாசமான கருத்தோடு உணரப்பட்டுள்ளதும் உண்மை. “நிபுணராவதற்கு நீங்கள் செய்ய வேண்டியதெல்லாம் வெறும் பத்தாயிரம் மணிநேரம் பயிற்சி செய்வதுதான்” என்பதுதான் அந்தக் கருத்து.

வெறும் பத்தாயிரம் மணிநேரங்கள், எதைத் தரமுடியும்? வெறுமையைத் தவிர.

விரும்பிய திறனில் ஒன்றிப்போய், அதுபற்றியதாய் எமது பயிற்சிகள் பத்தாயிரம் மணிநேரமாவது இருக்க வேண்டுமென்பதையே இந்த விதி சொல்கிறது. பத்தாண்டுகள் தான் தேவைப்படும் என்றில்லை — ஒன்றித்த பயிற்சியுடனான பல மணித்தியாலங்களை ஒரு நாளில் உங்களால் பயிற்சிக்காக தர முடிந்தால், ஒரு சில ஆண்டுகளிலேயே விற்பன்னர் ஆகிடலாம்.

திறமை அல்லது ஆற்றல் என்பது தோன்றி விசாலமாக்கபடுவதில் பயிற்சி, பொறுமை, தொழில்நுணுக்கங்கள் என பல காரணிகள் பங்காற்றும் என்பதும் நாம் அறிந்ததே!

மணித்தியாலங்களை எண்ணிக் கொண்டு பயிற்சி செய்வதாலோ, நிபுணத்துவம் கிட்டாது என்பதையும் நாம் உணர வேண்டியுள்ளது. ஒன்றித்த பயிற்சியில் மணித்தியாலக் கணக்கு தெரியாது — நாம் பயிற்சி செய்யும் விடயம் எதுவோ அது மட்டுமே கவனத்தில் நிற்கும்.

இந்த விதி வலியுறுத்துவதெல்லாம் பயிற்சி செய்வதனால் பலன்கள் கிடைக்கின்றது என்பதைத்தான்.

ஆனால், நிபுணர்கள் என்பவர்கள் யாவர்?

இசையில் விற்பன்னராக நினைத்து, இசையமைப்பாளர்கள் எவ்வாறு இசையமைக்கிறார்கள் என்றுணர்ந்து அதன்படி வெளிப்படுத்த எண்ணுதல், எழுத்தில் வித்தைகள் செய்ய எண்ணி எழுத்தாளர்கள் எப்படியெல்லாம் வித்தைகள் செய்கிறார்கள் என அதன்படி வெளியிட பயில்தல், சித்திரக் கலைஞனாகி சிகரங்கள் தொட மற்ற சித்திரக் கலைஞர்கள் என்னவெல்லாம் செய்கிறார்கள் என்பதையறிந்து முயல்தல் என்பதிலேயே பலரினதும் பயிற்சிகள் வரையறுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்த ‘முயற்சிகள்’ ஒருபோதும் நிபுணராவதற்கான வாய்ப்பை வழங்காது. அசலின் இன்னொரு நகலொன்றை மட்டுமே தரும்.

கலையையோ, திறனையோ தனக்கேயுரித்தான பாணியில் சொல்லத் தெரிந்தவன் தான் நிபுணராகின்றான்.

தன்னைத் தானாகவே காட்டிக் கொள்கின்ற வித்தைகளைத் தான் நிபுணன் பயிற்சியாகப் பெறுகிறான் என்றே உணர வேண்டியுள்ளது. இது சொல்லிவிடுவது போல் லேசானதல்ல. மனதோடு ஒருமித்த பயிற்சிகள் நிறையத் தேவைப்படுகிறது.

தனது கருதுகோள்கள் பற்றிய தெளிவை புரிகின்ற வகையில் வெளிப்படுத்தக்கூடிய ஆற்றல்தான் ஒருவனை ஒரு துறைசார்பான தெளிவுள்ளவனாகக் காட்டுகிறது.

“எனக்கிட்ட இருந்து அவங்க இதைத்தான் எதிர்பாக்கிறாங்க. அதத்தான் நான் செய்யனும்” என்றவாறான தொனியில்தான் நிறைய முயற்சிகளின் தொடக்கம் இன்றளவில் இருக்கிறது. இங்கு தன்னைத் தானாக காட்டுவதற்கான தெளிவின் துவக்கம் தேவைப்படுகிறது.

மற்ற விடயங்கள், மனிதர்களின் எண்ணங்கள் சார்பான ஆதிக்கமே எமது எண்ணங்களின் வெளிப்பாட்டின் பூட்டாகவிருக்கிறது. ஆனால், சாவி எம்மிடம் இருப்பது என்பது மகிழ்ச்சியான செய்திதான்.

எல்லோரையும் ஆச்சரியப்படுத்தும் வகையில், அனைவரும் “இது புதிசா இருக்கே!” என்றவாறான திகைப்பைத் தரக்கூடிய சந்தர்ப்பங்கள் நாளுக்கு நாள் நிகழ்ந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன. இந்த ஆச்சரியங்களை உருவாக்குபவர்கள்: நேரத்தை பயிற்சிகளால் அலங்கரித்து தன்னைத் தானாகவே காட்டிக் கொண்டவர்கள்.

நேரத்தை பயிற்சியில் முதலீடு செய்து தங்களைத் தயார்படுத்திக் கொண்டவர்கள் – அதிர்ஷ்டசாலிகள். செனகா என்ற உரோம தத்துவஞானி, “தயார்படுத்தல், வாய்ப்பைச் சந்திக்கும் நிலையைத்தான், அதிர்ஷ்டம் என்கிறோம்” என்று ஒரு தடவை சொல்லியிருப்பார்.

தன்னைத் தானாக வெளிப்படுத்தினால், வாய்ப்புகளுக்கு உங்களை வந்து சேரும் நிறைய வாய்ப்புகள் பிறக்கும். இங்கு அசலுக்கு நிறைய மௌசு உள்ளது எல்லோருக்கும் தெரியும்.

எழுத்தாளர் கிரிஸ்டின் ஆம்ஸ்ட்ரோங் சொன்ன ஒரு விடயத்தை பகிர்தல் பலன் தரும் என நினைத்து இங்கு இணைக்கிறேன்.

“நீங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த ஆனால் எப்போதுமே செய்யாத அந்த விடயங்களைச் செய்யுங்கள். எப்போது விட்டுவிடுவது, எப்போது கட்டிக் காப்பது என்பதைப் பற்றி அறிந்து கொள்ளுங்கள். அவசரம் வேண்டாமே! அது அதைப் போன்றுதான் இருக்கிறது என்ற சொல்லாடலுக்கான வாய்ப்புக்களை உருவாக்க வேண்டாம். எடுத்ததற்கெல்லாம் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டிருக்கவும் வேண்டாம்.

முடியாது என்று சொல்லக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள் — உங்கள் ‘முடியும்’ என்ற வார்த்தைக்கு அப்போது கவர்ச்சி கிடைக்கும்.

முன்னேற்றத்தில் பங்காயுள்ள நண்பர்களோடு பழகுங்கள், குழிதோண்டும் மற்றவர்களோடான அணுக்கம் தேவையில்லை. நீங்கள் செய்வதில் ஆர்வமாக இருங்கள். மற்றவர்களுக்கு ஆர்வமாக உங்களைத் தோற்றுவிக்கின்ற பாசாங்கு வேண்டாம். உங்கள் சுதந்திரத்தை மதிக்கும் வகையில் முதிர்ச்சியடைந்திருங்கள். அந்தச் சுதந்திரத்தை அனுபவிக்கும் வகையில் இளமையாயிருங்கள். ஈற்றில், நீங்கள் யாரோ அதுவாகவே இருங்கள்.”

குறுக்கிட்ட கோபாலு இப்படிக் சொல்கிறான், “அப்படி, இப்படி என வரவேண்டும் என்று முயற்சிப்பதை விட்டுவிட்டு, எதுவாக நீயாக வேண்டுமோ, அதையே முயற்சிக்காமல் – செய். நீ செய்வதில் தோற்றால்தான், செய்தது முயற்சி. முயற்சியில் தோற்றதை என்னவென்று சொல்வது? ஆக, எதைச் செய்ய எண்ணுகிறாயோ அதை முயற்சிக்காமல் உடனே செய்! – செய்வது தோற்றுப் போனால், அது தன்னாலே முயற்சியாகும்.”

– உதய தாரகை — Follow @enathu

• பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.
• TED Global 2011 இல் மல்கம் கிலாட்வெல் வழங்கிய சொற்பொழிவு வெளியிடப்பட்டுள்ளது. TED.com இல் காணலாம்.
• Outliers நூலில் சொல்லப்படுகின்ற இந்த விதி பற்றிய விடயத்தை சுருக்கமாக ஒருவர் காணொளியாக உருவாக்கி இருக்கிறார். YouTube இல் அதனைக் காணலாம்.

ஆறாவது ஆண்டில் உங்கள் நிறம்

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார் 52 செக்கன்கள் தேவைப்படும்.) [?]

நேற்றைய தினம் நிறம், தனது ஆறாவது ஆண்டில் காலடியெடுத்து வைத்தது. வாழ்க்கை, வழக்கங்கள், ஆதிக்கம், ஆர்வம் என விரியும் பரந்துபட்ட விடயங்களும், வாழ்வின் அவதானிக்க மறந்துபோன அழகிய அனுபவங்கள் பற்றிய அழகிய எண்ணங்களையும் பகிர்ந்து கொள்ளும் நோக்கில் உருவான நிறம், கடந்த பல ஆண்டுகளில் பலரையும் கவர்ந்திருப்பதையிட்டு புளகாங்கிதம் கொள்கிறேன்.

பதிவுகளைப் பார்வையிட்ட புள்ளவிபரங்களின் அடிப்படையில், கடந்த ஆண்டில் நிறத்தில் இடம்பெற்ற பதிவுகளில், உங்களைக் கவர்ந்த முதல் ஐந்து பதிவுகளாக பின்வருவன அமைகின்றன.

• அழகு தமிழுக்கு ஐபோனில் ஒரு App – iTamil
• எந்திரனும் முற்றத்து மல்லிகையும்
• ஏ. ஆர். ரகுமான்: வாசிக்கப்படவேண்டிய வாழ்க்கை
• உன்னைப் பற்றிய எனது கவலைகள்
• கதையொன்றின் வலிமை

இந்த மாதத்தின் ஆரம்பத்தில் புதன் பந்தல் என்றொரு விசேடமான பகுதியொன்றையும், பிரதி புதன்கிழமையும் வழங்கி வருகிறேன். இந்தப் பகுதி பலரையும் கவர்ந்துள்ளதையிட்டும் பேருவகை கொள்கின்றேன்.

கடந்த ஐந்து வருடத்தில் நிறத்தின் பதிவுகள் பற்றிய உங்களின் பின்னூட்டங்கள், மின்னஞ்சல்கள் என்பன எனது பொழுதுகளின் மகிழ்ச்சிக்கும் பதிவுகளின் மெருகேற்றத்திற்கும் காரணங்களாக இருந்திருக்கிறன. இந்த அழகிய எண்ணங்களின் பயணத்தில் கலந்து கொண்ட அத்தனை பேருக்கும் நன்றிகள் பல.

பின்னூட்டம் சொல்லியனுப்பாவிட்டாலும், பதிவுகளை செய்தியோடைகள் (RSS) மூலம், நேரடியாக தளத்திற்கு வருகை தந்து பார்வையிடும் மற்றும் பதிவுகளை தங்களின் நண்பர்களிடையே சமூக வலைத்தளங்களின் மூலமாக பகிர்ந்து அன்பு வளர்க்கும் நண்பர்களுக்கும் நன்றிகளைச் சொல்வதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். தொடர்ந்தும் நீங்கள் நிறத்தோடு இணைவீர்கள் என்ற நம்பிக்கையோடு, நிறம் தொடரும்.

அல்பர்ட் ஐன்ஸ்டைனின் இந்த அர்த்தமுள்ள மேற்கோளை எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். வெறும் இரண்டே வரிகளில் தனிமனித ஆற்றலின் விஞ்ஞானத்தை சொல்வது ஐன்ஸ்டைனின் அழகு.

நிறத்தின் பயணத்தில் இணைந்துள்ள உங்களுக்கு, மீண்டும் நன்றிகளைச் சொல்வதில் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். நன்றி.

– உதய தாரகை