எல்லாமே தோற்ற மயக்கங்களா?

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 25 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

வெளிச்சமானது சூரியனிலிருந்து, பூமியை வந்தடைய 8 நிமிடங்களும் 20 செக்கன்களும் எடுக்குமென்பதை நாமறிவோம். ஒரு குறிப்பிட்ட வேகத்தில் ஒளி பயணிப்பதனாலேயே இந்தத் தாமதம் ஏற்படுகின்றது.

அதேபோல, பொருள்களில் பட்டு வருகின்ற ஒளிக்கதிர்கள் எமது கண்களை அடையும் போதே, நாம் பொருள்களைக் காண்கிறோம் என்றும் அறிவோம். இதன்படி, பொருள்களை நாம் பார்ப்பதற்கு ஒளியானது, பொருளிலிருந்து எமது கண்களுக்கு பயணிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

ஒரு குறிப்பிட்ட வேகத்தில், ஒளி பயணிப்பதால், ஒரு பொருளில் படுகின்ற ஒளி, எமது கண்களை வந்தடைய குறுகிய நேரம் எடுக்கும். அப்படியானால், நாம் நிகழ்நிலையில் (Live) காண்பதாக எண்ணிப் பார்க்கின்ற விடயங்கள், உண்மையில் அதன் பழைய நிலையிலேயே காணப்படுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, பௌர்ணமி இரவொன்றில், ஆகாயத்தில் தோன்றும் முழுநிலவை நீங்கள் காணலாம். ஆனால், நிலவில் படுகின்ற ஒளியானது, எமது கண்களை வந்தடைய 1.2 செக்கன்கள் எடுக்கின்றது.

இதன்படி, 1.2 செக்கன்களுக்கு முந்திய நிலவின் தோற்ற அமைவையே நாம் காண்கின்றோம். ஆனாலும், அது நிகழ்நிலையான அமைப்பாக, உடனடியாகக் காண்பதாக, மூளை எம்மை நம்பிக் கொள்ளச் செய்கிறது. இதுவொரு தோற்ற மயக்கமே.

இதுபோன்றே, நாம் அன்றாடம் காண்கின்ற பொருள்களில் படுகின்ற ஒளிக்கதிர்கள் எமது கண்களை வந்தடைந்து, அந்தப் பொருள்கள் எமது பார்வைப் புலத்தில் தோன்றுவதில், ஒரு தாமதம் ஏற்படும். அந்தத் தாமதம் ஒருசில நனோசெக்கன்களாகும். இந்தத் தாமதத்தை புறந்தள்ளி, நாம் உடனுக்குடன் பொருள்களைக் கண்டு கொள்வதாக, எம்மை மூளை நம்பிவிடச் செய்துவிடுகிறது.

பொதுவாக, இந்த நிலையை, தொலைக்காட்சியின் நேரலை நிகழ்வினைக் காண்பதற்கு ஒப்பிட்டுக் கூறலாம். அதாவது, தொலைக்காட்சிகளில் நீங்கள் நேரலையாகக் காண்கின்ற நிகழ்ச்சிகள் உண்மையில், உங்கள் தொலைக்காட்சியில் தோன்ற, ஒரு சில செக்கன்கள் தாமதமாகும். ஆனாலும், அந்தத் தாமதம் இருப்பதாய் நாம் உணர்வதில்லை.

அதேபோலவே, நாம் இயல்பு வாழ்க்கையில் காண்கின்ற, காட்சித் தாமத நிலைகளைப் புறந்தள்ளிவிட மூளை துணையாகி நின்று, இந்தக் கணத்தில் வாழ்கின்ற தோற்ற மயக்கத்தை தோற்றுவிக்கிறது.

சற்று ஆழ அவதானித்தால், எல்லாமே தோற்ற மயக்கங்களாகும் என்றே சொல்ல வேண்டிவரும்.

• உதய தாரகை

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

நுண்ணிய இடைவெளி

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 14 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

தேனீயொன்று, ஒருவரைக் கொட்ட முனைகையில், ஒரு கணம் தன் இயக்கத்தை நிறுத்திக் கொள்ளும். அதன் பின்னரே அது கொட்டும். அப்படி இயக்கம் நின்று போவது, மிகப் பெரியதான இடைவெளியாக இருக்காது. அது, வலிக்கும் வலியற்ற நிலைக்கும் இடைப்பட்ட மிகக் குறுகிய தொலைவு ஆகும்; ஒரு நுண்ணிய இடைவெளியாகும்.

பல்தேர்வுகள் இருக்கின்ற வாழ்க்கைச் சம்பவங்கள், எமது விடைக்காக காத்திருக்க நாம் செய்கின்ற தெரிவுக்கும், பிற தெரிவுகளுக்கும் இடையான தூரமும் இந்த நுண்ணிய இடைவெளிதான்.

ஒரு தெரிவைச் செய்கின்ற கணத்தில், மற்றத் தெரிவுகளெல்லாம், ஒரு கண் சிமிட்டலில் மறைந்து போகின்ற வலி கொடியது. இதை உயர்ந்தெழுந்த அலையொன்று திடீரென விழுந்து தொலைந்து போய்விடுகின்ற தன்மையோடு தொடர்புபடுத்தலாம்.

ஆனாலும், இந்தத் தெரிவுகள் மீண்டும் வரும் என்கின்ற நிலை, ஆறுதலானது. ஆக, இப்படியான தருணங்களில் நீங்கள் செய்த தெரிவுகள் பற்றிய கவலை வேண்டாம். இந்தத் தெரிவுகள் திரும்பத் தோன்றாது என்றிருந்தாலும், உங்களை நீங்கள் மன்னிக்க வேண்டும்.

அன்பிற்கு வலி தரவும் முடியும். வலி போக்கவும் முடியும். இந்த இரண்டும் ஒருசேர அரங்கேறுகின்ற அற்புதம் அன்பிலேயே உதிக்கிறது. இதில் செய்த தெரிவுகளின் வெறுமை பற்றி நீங்கள் கவலை கொள்ளக்கூடாது.

மாற்றங்கள் பற்றிய உங்களின் மனநிலையின் தெளிவை, உங்கள் தெரிவுகள் குழப்பி விடுகின்றதாய் அமைந்து விட்டாலும், உங்களை நீங்கள் மன்னிக்க வேண்டும்.

வாழ்க்கை எதை உணரத் தருகின்றதோ, அதனை அப்படியே உணர்வதற்கு உங்களை நீங்கள் உறுதியாக்கிக் கொள்ள வேண்டும்.

நாம் வலியை உணர்கின்ற போது, அந்த வலிக்குக் காரணமாக நாமே இருப்பதாக, நம்மை நாமே கடிந்து கொள்கிறோம். இந்த வலி தோன்றாமலிருக்க, அப்படி அல்லது இப்படி ஏதாவது செய்திருக்கலாம் என்று எமக்கு நாமே சொல்லிக் கொள்கிறோம். நாம்தான் இந்த வலியை நமக்குள் கொண்டு வந்தோம் என்றும் நம்பிக் கொள்கிறோம்.

சிலவேளைகளில், இந்த வலி நமக்கு ரொம்பவும் தேவையானதுதான் என நமக்கு நாமே, சொல்லிக் கொண்டு, மனத்தை நம்ப வைத்துக் கொள்கிறோம். ஆனாலும், இது எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நம்மை நாம் மன்னிக்கப் பழகிக் கொள்ள வேண்டும்.

அப்போது, நாம் கடந்த காலம் பற்றிய கவலைகளை மனத்திலிருந்து துறக்கலாம். இன்றைய அழகிய பொழுதை, அற்புதங்கள் கொண்டு நிறைக்கலாம். அதனாலே, நாளை கற்பனைகள் தாண்டிப் பறக்கலாம்.

• உதய தாரகை

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

எப்போது எழுதுவது?

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  2 நிமிடங்களும் 1 செக்கனும் தேவைப்படும்.) [?]

எழுவது எனக்குப் பிடிக்கும். “முட்களுக்கு முத்தம் கொடுத்து, ரத்தம் சிந்துகின்ற சுவை அது” என்று எழுதுவதைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறேன். நான் எழுதுவதை ஒரு தியானமென எண்ணுபவன். அது தியானமானதாக இருப்பதை எழுதும் போதெல்லாம் உணர்பவன்.

சிந்தனையை ஒருநிலைப்படுத்துகின்ற ஆற்றலும், தொடர்ச்சியான சொற்சங்கிலி கொண்டு, அர்த்தம் கொண்ட வாக்கியங்களை உருவாக்கின்ற சக்தியும், இந்த எழுத்துக்களால் சாத்தியமாகிறது.

ஆனால், எழுதத் தொடங்குகின்ற தருணங்களை வரவழைத்துக் கொள்வது பற்றி, எழுத்துலகில் பலரும் பலவாறான அபிப்பிராயங்களை கொண்டுள்ளனர். “என்னை நீ கொண்டால், உன்னால் எழுத முடியும்” என்றவாறான மாயஜால அமைப்புநிலை என்பது எங்கும் இருப்பதாக நானறியேன். அப்படியிருக்கவும் முடியாது.

ஆக, நான் எழுதினால் மாத்திரந்தான் இங்கு என் எழுத்துக்களுக்கு வடிவம் கிடைக்கிறது. அவை அர்த்தங்களையும் பூசிக் கொள்கிறது.

ஒருவனின் கற்பனை பற்றிய மதிப்பீடுகளில் குறைகள் இருப்பதாக புரிந்து கொள்ள முடியாது. இங்கு எழுதுவதைத் தொடங்குவது பற்றிய பயமே தொக்கி நிற்கிறது.

சென்ற வாரம் நிகழ்ந்த சூரிய கிரகணத்தைப் பற்றி எழுதுவதா? இல்லை. சூரிய கிரகணத்தை எல்லோரும் செய்திகளில் பார்த்திருப்பார்கள். ஐசிசி கிரிக்கெட் உலகக் கோப்பை அரையிறுதி ஆட்டங்கள் பற்றி, எழுதுவதா? அட, அதுதானே எல்லோரும் பார்த்துப் பரவசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இந்த விடயங்களைப் பற்றி எழுதப் போனால், சுவாரஸ்யங்கள் வழங்கப்படாமல் போய்விடுமோ என்கின்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. எல்லோரும் அறிந்த இந்த விடயங்களைப் பற்றி எமது பொதுவான அனுபவத்தைச் சொல்லப்போய், அதை யாராவது வாசிக்க ஆர்வங் காட்டுவார்களோ என்கின்ற பயம் எழுதுவதை ஒத்திவைக்கிறது.

உண்மையில் இது பற்றிக் கவலைப்படத்தான் வேண்டுமா?

நாம் எழுதுவது எடுபடுமா? என்ற சந்தேகம், எதையுமே எழுதாமல் எம்மைத் தடுக்கிறதாயின், இந்தப் பொறிமுறையில் பெரியதொரு வழு இருக்கிறது. எதையுமே எழுதாமல், எழுதவே தொடங்காமல், எடுபடுமா? என்ற கேள்வியா?

எழுதுவதெல்லாமே, இலக்கியங்களாவதுமில்லை; இதிகாசங்களாவதுமில்லை என்பது எவ்வளவு உண்மையானதோ, அதேபோலதான், எழுதப்படுகின்றவை மட்டுந்தான் இலக்கியங்களாகவோ, இதிகாசங்களாகவே உருவெடுக்க முடியும் என்பதும் மிகப் பெரிய உண்மையாகும்.

நாம் தொடங்குவதில்லை என்பதுதான் இங்குள்ள பிரச்சனை. அதன் இன்னொரு வடிவம், தொடங்கிய எழுத்தை முடிப்பதில்லை என்பதாய் தோற்றமும் கொள்கிறது. முதலில் எழுதத் தொடங்க வேண்டும் – நாம் எழுதுவதெல்லாம் அங்கீகாரம் பெறுமோ, அல்லது யாராவது வாசிப்பார்களோ, என்ற கேள்விகளெல்லாம் எதற்கு, முதலில் எழுத வேண்டும் என்பது பிரதானமாகும். ஏனையவை யாவும் மூன்றாம் பட்சமே.

நீங்கள் இந்த எழுத்துக்களை வாசிக்கிறீர்கள் என்றால், அவை என்னால் எழுதப்பட்டவை. அவை எழுதப்படும் போது, நீங்கள் வாசிப்பீர்கள் என்று நானோ, இந்த எழுத்துக்களோ ஒருபோதும் எண்ணியிருக்கவில்லை. ஆக, நீங்கள் அவற்றை வாசிக்கிறீர்கள். அது போலத்தான், உங்கள் எழுத்துக்களும் வாசிக்கப்படலாம்.

வெறும், இது வாசிக்கப்படுமோ, இது எடுபடுமோ என்ற பொருத்தமற்ற சந்தேகங்களின் மூலம், எமது சொற்களை மெளனிக்கச் செய்வதை எப்படி அனுமதிப்பது?

எழுதிக் கொண்டிருக்கின்ற போது, அதன் எழில் நிலைகள் அடிக்கடி எட்டிப் பார்க்கும்; பின்னர் தொடர்ச்சியாக எம்மோடு இணைந்து கொண்டு துணைக்கு வரும்.

கத்தரிக்காய் ஒவ்வாமை தரும் என்பதற்காக, உலகளவில் கத்தரிக்காய் விதைகளை நடக்கூடாதென சட்டமில்லை. கத்தரிக்காய் ஒரு அற்புதமான மரக்கறி. அதனை புஷிப்பவர்கள்: விரும்புவார்கள்.

கத்தரிக்காய் விதைகளை விதைப்பதனால், தோன்றப்போகும் கத்தரிகள் யாவும் ஒரே மாதிரியாக இருக்கப் போவதில்லை. நல்ல நிலையான கத்தரிகள் விரும்பி வாங்கப்படும். ஆனாலும், விதைக்காத கத்தரி விதைகள் கொண்டு, எந்த கத்தரிச் செடியும் உருவாகப் போவதில்லை.

விதையை விதைத்தலின் பலனாகவே, விளைவுகள் தோன்றுகிறது. எழுதுவதன் பலனாகவே, இங்கே எண்ணங்கள் பகிரப்படுகிறது; சேமிக்கப்படுகிறது. எழுதினால் மாத்திரந்தான் அவை பகிரப்படலாம்; நட்டால் மாத்திரம் உருவாகின்ற கத்தரிச் செடி போல.

போய் எழுதுங்கள். வெறுமனே, சுவாரஸ்யமான விடயமொன்று இருப்பதாக எண்ணுகின்ற சந்தர்ப்பத்திலோ, இதை எழுதினால் எடுபடும் என்ற நம்பிக்கை கொண்ட சந்தர்ப்பத்திலோ அல்ல. இப்போதே எழுதுங்கள். போய் இப்போதே எழுதுங்கள்.

பேனாவையோ, பென்சிலையோ கொண்டு, இப்போதே எழுதுங்கள். கடதாசியில் எழுதுகின்ற நிலையில் தோன்றுகின்ற பலன்கள், கணினியில் எழுதுவதால் தோன்றுகின்ற பலன்களிலும், பலமடங்கானதென ஆய்வுகள் சொல்கிறது.

எங்கே அந்தக் கடதாசி? இப்போதே எழுதுங்கள்.

• தாரிக் அஸீஸ் (உதய தாரகை)

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

குச்சும் மச்சும்

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 13 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

வாழ்க்கையின் அடிப்படை பற்றிய அடிநாதமாய் இருப்பது, இடறி விழுதலும் எழுந்து நிற்றலும் தான். ஆனால், நாம் வெற்றி பெறும் போது, நமக்குண்டான பலம் பற்றிய விமர்சிப்பில் எமது மதிப்பீடு மேலோங்கிச் சென்றாலும், தோல்வியுறும் சந்தர்ப்பங்களின் எம் பலம் பற்றியதான கேள்வியில், எமக்கு பலம் எதுவும் இல்லாததாய் உணர்தலே இயல்பிருப்பாயிருக்கிறது.

நம்மைப் பற்றிய மதிப்பீடுகளின் பெறுபேறுகள் தருகின்ற விளைவுகள் என்பது, இயல்பின் நிலையைக் கொஞ்சமும் பிரதிபலிப்பதாயிருப்பதில்லை என்பதை ஒருவன் உணர்வதற்குள், அடுத்த வெற்றியோ தோல்வியோ வந்து பலம் பற்றி மீண்டும் கேள்வியைக் கேட்க வந்துவிடுகிறது.

இருந்தாலும், ஒவ்வொரு தனிநபரும் தன்நிலை சார்பில் மிகப்பலமானவர்களாகவே இருக்கின்றனர். அதுதான் நிதர்சனம்.

எம் பலம் பற்றிய கேள்வி என்பது, எமது மூளைக்குள் எண்ணி வைத்துள்ள விநோத நிலையின் வாயிலாகத் தோன்றும் பயத்தினால் உருவாகிறது. மூளை நினைத்துக் கொள்கின்ற விடயங்கள் சார்பாக, நிகழ்வுகள் நடந்தேறும் என எண்ணி காரியங்கள் செய்யத் தொடங்குவதால், பயம் என்பது அந்தச் செயலோடு சிநேகம் கொள்கிறது.

மூளை கொள்கின்ற பயத்தின் பெறுதிகள், எம் வாழ்க்கையின் அசைவுகளின் ஆதிக்கம் செலுத்த விடுகின்ற போது, அடுத்த கணமென்ன, இந்தக் கணம் பற்றிய சந்தோசங்களும் தொலைக்கப்பட்டுவிடுகின்றன. அதுவே, நம் பலம் பற்றிய கேள்வியை தொடர்ச்சியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் வாய்ப்பை உருவாக்கி விடுகிறது.

இந்தப் பலம் பற்றிய கேள்விகளைத் தோற்றுவித்த, தோல்வியோ அல்லது அது போன்ற எண்ண வீச்சோ தோன்றக் காரணமாகவிருந்தது இதுதான் என நாம் பலதையும் சுட்டிக்காட்டலாம். அது வாழுகின்ற சூழலின் பிழை எனலாம். விதியின் விளையாட்டு எனலாம். அடுத்தவரின் பொறாமை எனலாம். சமூகத்தின் இயலாமை எனலாம்.

எதையும் எப்படியும் எப்போதும் எமது தோல்விக்குக் காரணமென சொல்லிச் செல்லலாம்.

அதனாலேயே, அடுத்தவர்களோடு எம்மை ஒப்பிட்டுக் கொண்டு கண்கலங்கலாம். எல்லாவற்றையும் பற்றிக் குறை கூறிக் கொண்டுதிரியலாம். வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு பொழுது பற்றியும் அழுது புலம்பி, துன்பத்தைத் துணையாக்கிக் கொள்ளலாம். அடுத்தவர்கள் பற்றி அடுத்தவர்களோடே புறம் பேசிப் புகழ் எய்தலாம். மற்றவர்கள் பற்றிய குறுகிய எண்ணத்தோடு, பொறாமையின் பொக்கிஷமாய் திகழலாம். எடுத்தெதற்கெல்லாம் முறைப்பட்டுக் கொண்டு காலம் கழிக்கலாம்.

அல்லது, வாழ்வுக்குத் தேவையான அறிவினைப் பெற்றுக் கொள்ளக் கற்கலாம். வழுக்கள் தோன்றியுள்ள நிலைகளை இனங்கண்டு திருத்தலாம். உதவிக்கரம் தேவையான இடத்தில், உதவியாய் உருவெடுக்கலாம். மகிழ்ச்சிகளை வாசிக்கின்ற எண்ணங்களுக்கு ஆயுள் கொடுக்கலாம். சின்னச் சின்ன பிள்ளைகளின் எழுத்தறிவிற்கு ஏணியாய் இருக்கலாம். தெரிந்த விடயங்களை பகிர்ந்து, சமூகத்தின் மூளையைப் போஷிக்கலாம். எண்ணந்தான் வாழ்வு என்ற இயல்பான உண்மையை எடுத்துச் சொல்லலாம்.

மேலேயுள்ள இரண்டு பந்தியிலுமுள்ள விடயங்களில், எமது வாழ்க்கையில் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டியதை, நமக்காக யாரும் தெரிவு செய்து தரப்போவதில்லை. நம்மால் மட்டுந்தான் அந்தத் தெரிவை மேற்கொள்ள முடியும்.

எப்போதும் போலவே, தெரிவு செய்வது நாம்தான்.

“எதை நீங்கள் தெரிவு செய்யப் போகிறீர்கள்?” – கோபாலு கேட்கச் சொன்னான்.

• உதய தாரகை

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

நீ மட்டுந்தான்!

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 29 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

தன்நம்பிக்கை என்பது ஒரு வகையில் விசித்திரமானது. நீ, உன்னைப் பற்றிக் கொண்டுள்ள எண்ணங்களினதும் உணர்வுகளினதும் சேர்மானத்தை தன்நம்பிக்கை எனச் சொல்லலாம்.

நீ, உன் மீது வைத்துள்ள பெறுமதிதான் தன்நம்பிக்கை என்ற மகுடம் சூடிக் கொள்கிறது.

இன்னும் சொன்னால், ஒருவன் ஒரு விடயம் சார்பாக, அல்லது ஒரு சந்தர்ப்பம் சார்பாக அல்லது ஒரு திறமை சார்பாக மிக்க நம்பிக்கை கொண்டிருக்கலாம். ஆனால், அவனே, இன்னும் இதர திறமை அல்லது சந்தர்ப்பம் அல்லது விடயம் சார்பாக நம்பிக்கை அற்றிருக்கலாம்.

ஆக, தன்நம்பிக்கை என்பது எல்லாமே சுபமாக நடந்தேறும் என்ற எண்ணத்தைக் மனத்தில் கொண்டிருப்பதுதான் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். எந்தச் சூழ்நிலையையும் அற்புதமாகக் கையாள்வேன் என்று நீ உன் மனத்தில் எண்ணுகின்ற நிலையில், உனக்குள் உச்ச நம்பிக்கை பிறக்கிறது.

ஒரு விடயத்தை கையாள முடியாது என்று மனத்தில் எண்ணுகின்ற கனத்திலேயே, உனக்கான நம்பிக்கை என்பது மறைந்து போகத் தொடங்குகிறது.

ஒரு விடயத்தை நீ முதன் முதலாகச் செய்த சந்தர்ப்பத்தை உன் மனத்தின் வெளியில் கொண்டு வந்து எண்ணிப்பார். அந்தப் பொழுதுகள், கிலி கொண்ட மனத்தைக் கொண்ட பொழுதுகளாய் அமைந்திருந்ததை உன்னால் இன்றும் மறக்க முடியாமலிருக்கும்.

ஆக, உன் சௌகரிய வலயம் என்பது கூட, உன் மனத்தில் நீ நம்பிக்கை என விதைத்த விடயங்கள் சார்பாகவே கட்டியெழுப்பப்படுகிறது. சௌகரிய வலயத்தை விட்டு, விலகும் போதே, உன் தன்நம்பிக்கைக்கு வானம் கிடைக்கிறது.

சௌகரிய வலயத்திலிருந்து வெளியே வருவது எப்படி என்பதான அறிவுரைகளும் அழகிய நூல்களும் உன் பார்வைப் புலத்தில் பட்டுக் கொண்டேயிருக்கும். நீயும் அந்த நிலையில் உன்னை இணைத்துக் கொண்டு, செளகரிய வலயம் விட்டுச் செல்ல முனைந்து வெற்றி காண்பாய்.

ஆனால், நீ காண்கின்ற வெற்றி என்பது, ஒரு விடயம் சார்பாக அல்லது ஒரு நிகழ்வு சார்பாக அல்லது ஒரு திறமை சார்பாக மட்டுமே இருக்கும். அது உன் மொத்த தன்நம்பிக்கையையும் கூட்டி விடப் போவதில்லை. நீ, உன்னை எதுவாகக் கண்டாயோ அப்படியே காண்பாய்.

உன்னைப் பற்றிய, உனது மதிப்பீடுகள் தான், உன் நம்பிக்கையை உயர்த்துவதில் உரமாகி நிற்கின்றன. நீ, உன்னை எதுவாக எண்ணுகிறாயோ, ஆக்குகிறாயோ அதுவாகவே ஆகிவிடுகிறாய்.

திறமையற்றவன், பைத்தியக்காரன், புத்திசாலி, முட்டாள், உன்னதமானவன் என எதுவாகவும் நீ உன்னை தெரிவு செய்யலாம். நீ என்பது, உன்னால், உனக்குத் தெரிவு செய்யப்படும் நிலைதான் — ஏற்கனவே அது உனக்கு யாரோலோ தெரிவு செய்யப்பட்ட முடிவு அல்ல.

நீ, உன்னை இப்போது சோம்பேறி எனச் சொல்லலாம். ஆனால், உன் தெரிவால் அதனை ஒரு இறந்தகால நிலையாக மாற்றிவிடலாம். நீ தொடர்ச்சியாக சோம்பேறியாக இருப்பதுவும், அதனை விட்டு அகன்று சுறுசுறுப்பாய் காரியங்கள் செய்வதுவும் உன் தெரிவில்தான் விலாசம் கொள்கிறது.

நீ எதுவென்பது பற்றிச் சொல்வது, உன் நம்பிக்கையும் உன் விம்பமும் பற்றி நீ செய்துள்ள தெரிவு தான்.

இந்த நிமிடத்தில் நீ, யாரென்பதையும் நீ கொண்டுள்ள தன்நம்பிக்கை என்பதையும் தீர்மானிப்பதும் தெரிவுசெய்வதும் நீ மட்டுந்தான் — வேறு யாருமல்ல.

— தாரிக் அஸீஸ் (உதய தாரகை)

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

ஆர்வத்திற்கு ஆயுள் கொடு!

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 6 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

கடந்து சென்ற 2014, நீண்ட நினைவுகளின் தோற்றுவாயாக எனக்குள் உருவாகி இருக்கிறது. பல புதிய விடயங்கள், புதிய மனிதர்கள், புதிய அனுபவங்கள், புதிய படைப்புகள் வாயிலாக, கடந்து சென்ற ஆண்டை நான் சேமித்து வைத்துள்ளேன்.

காலத்தை சேமித்து வைத்தல் பற்றி படைத்தலின் வருவிளைவுகள் சொல்லிச் செல்வது மிக மிக முக்கியமானது.

கடந்த பொழுதுகளோடு வந்து சேர்ந்த அனுபவங்கள், மனிதர்கள் என பலதும் அந்தப் பொழுதுகளுக்கு அர்த்தம் சேர்த்தன.

அதனால், புதியன தருகின்ற பூரிப்பையும் திகிலையும் ஒருமிக்கச் சேர்த்து காலமாக என்னால் சேமித்து வைக்க முடிந்தது.

பயணங்கள் முடிவதில்லை என்றாலும், பாதைகள் முடிந்து போவது தவிர்க்க முடியாதது. ஆனாலும், இந்தப் பயணத்தைத் தொடர்வதா, இருக்கின்ற இடத்திலேயே படர்வதா என்கின்ற கேள்விகளுக்கு, விடை தேடுவதும் கூட, ஒரு பயணத்தின் பண்பாகவும் இருக்கிறது.

பயணங்களும் படைத்தலும் தான் ஒருவனின் அடையாளத்தை புடம் போடும் தீச்சுவாலையாக ஆகிவிடுகிறது.

மனத்தில் தோன்றும் அவாக்களின் அவதியாக, வெளிப்படுவது, ஆர்வமாகும். இந்த ஆர்வத்தை வெளிக்காட்டி, நெறிப்படுத்தும் போது, மனத்தின் தீச்சுவாலை சுடர் கொள்ளத் தொடங்கும். அப்போது, நாம் மற்றவர்களுக்கு நெருப்பாக துணை நின்று இருட்டில் வெளிச்சம் கொடுப்போம்; அடுப்பிற்கு வெப்பம் கொடுப்போம்; ஆர்வத்திற்கு ஆயுள் கொடுப்போம்.

ஓராண்டு, பறந்து சென்று விட்டது. அடுத்த ஆண்டின் ஒரு நாளும் பறந்து சென்று விட்டது. இப்படி விரைவாக நகரும் காலங்கள், உங்களுக்குள் நம்பிக்கையைப் போஷித்து, மனத்தில் நிலைத்திருக்கும் வகையில் காலத்தை சேமிக்கத் பொருத்தமான வாய்ப்பை உண்டாக்கித் தரட்டும் என்று பொத்தம் பொதுவாய் சொல்லிவிட என்னால் முடியாது. காலத்தை சேமிப்பதற்கான வாய்ப்பை, படைத்தலின் மூலம் உருவாக்கிக் கொள்ளுங்கள்.

வாய்ப்புக்கள் வருவதில்லை – உருவாக்கப்படுகின்றன என்பதை நானும் இன்னொரு தடவை பதிவு செய்கின்றேன்.

மலர்ந்துள்ள ஆண்டில், உங்கள் மனத்தில் மகிழ்ச்சி கொண்டு தரும் வகையில் தெரிவுகளைச் செய்யுங்கள். நீங்கள் எதுவோ அதுவாகவே ஆகிவிடுவதற்கான வாய்ப்பையும் வழக்கத்தையும் உண்டுபண்ணுங்கள். ஒவ்வொரு பொழுதையும் புதியதாய்க் கொண்டு, பயணங்களை பரவசத்துடன் எதிர் கொள்ளுங்கள். முக்கியமாக, அனுபவங்களை அற்புதமான பொக்கிஷமாக எண்ணி, காலத்தை சேமியுங்கள்.

இனிய புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள்.

• உதய தாரகை

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

அவதிகளைக் கொண்டாடு!

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 14 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

நீ, அவதிகளின் தோற்றமாயிருக்கிறாய். உனக்குள் ஆயிரம் அவதிகள், அவதாரம் கேட்டுச் சண்டை போடுகின்றன. நீ அவற்றில் எதைக் கவனிப்பது என்று தெரியாமல், அவதிகள் தரும் அவதிக்குள் தொலைந்து போகிறாய்.

மகிழ்ச்சியைக் கண்ட மாத்திரத்தில், கவலை பற்றிய தேவைகள் உனக்குள் குடிகொள்வதும் அதுவே அவதியாய் ஆகிவிடுவதும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

நல்லதை நேசிக்க வேண்டுமென்ற உன் மனத்தின் ஒப்பாரி, தீயதைப் பற்றி யோசிக்க வைக்கின்ற தேவையையும் உண்டு பண்ணி, உனக்குள் அவதிகளை பிரசவிக்கிறது.

அதைத் தேர்ந்தெடுப்பதா? இதைத் தேர்ந்தெடுப்பதா? என்று ஒவ்வொரு பொழுதும் உனக்குள் நடக்கின்ற போராட்டங்ள், கொண்டு தருவதெல்லாம், அவதிகள் தாம்.

உன் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கணத்தின் நீட்சியிலும், அவதிகள் பற்றிய உன் போராட்டங்கள் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

இதுதான் வாழ்க்கை என்பதா? மனத்திற்குள் அவதிகளைத் தருவதுதான் ஆயுளின் அடையாளமா?

கவலையைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல், நீ மகிழ்ச்சியைத் தேர்ந்தெடுக்கலாம். ஆசைகள் பற்றி அலட்டிக் கொள்ளாமல், நீ கொண்டதே நிறைவெனப் போற்றி வாழலாம். விழித்தாலே விடியலைக் காணலாம் என உணர்ந்து, தூக்கத்தை துரத்தி வைக்கலாம்.

இப்படி நீ செய்யக்கூடிய பல விடயங்கள் காணப்படுகின்றன. ஒவ்வொன்றும் நீ படும், அவதியின் மிச்சமாய், உன் தெரிவின் ஏற்பாடாய் தோன்றியிருப்பது மட்டுந்தான்.

கோபத்தையும் வெறுப்பையும் பயத்தையும் உன்னால் ஊட்டி வளர்க்க முடியும். உன் உணவிற்காய் இவை யாவும், போட்டி போட்டுக் கொண்டு, நாளாந்தம் உனக்குள் அவதிகளைத் தருகின்றன.

கனவுகளையும் விருப்பத்தையும் வேட்கையையும் நீ உன்னோடு கூட்டாளியாக்கிவிட முடியும். இவையும் உன் நட்பிற்காய் நாளும் போட்டி போடுகின்றன — அவையே அவதிகளாயுமாகி விடுகின்றன.

உனக்குள்ளே உன் தெரிவுக்காய் போட்டி போட்டுக் கொண்டு, இருப்பவை பற்றிக் கொஞ்சம் நீ புரிந்து கொள்ளக்கூட, நீ கொண்ட அவதிகள் அவகாசம் தராது.

ஆனாலும், நீ புரிந்து கொள்ள வேண்டியது ஒன்றேயொன்று தான். உனக்குள் எழும் போராட்டங்களுக்குத் தருகின்ற விடை என்பது, உனக்கு யாராலும் வழங்கப்படுவதல்ல. உன் தெரிவுகள் தான், உனக்குள்ளான போராட்டத்தின் திசையை நிர்ணயிக்கப் போகின்றன. நீதான் அதற்கான விடையை தேர்ந்தெடுக்கிறாய்.

அவதிகளை ஆராதிக்கப் பழக்க வேண்டியது, உன் தெரிவின் உட்சபட்ச இலக்காகும். உனக்குள் போராட்டத்தையும், அவதிகளையும் தருகின்ற விடயங்களில், வெற்றி பெறப் போவது, நீ ஊட்டி வளர்க்கும் தெரிவுகளே.

அவதிகளை கொண்டாட வேண்டுமென்ற அவாவோடு, தெரிவுகளைத் தீர்மானமாக்கு. உன்னை வெல்வாய் நீ; உலகை வெல்வாய்.

— தாரிக் அஸீஸ்

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் வடிவமைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.

நீ தோற்றுப் போவாய்!

(இந்தப் பதிவை வாசிக்க சுமார்  1 நிமிடமும் 23 செக்கன்களும் தேவைப்படும்.) [?]

அதைச் செய்தால், பிழையாகிவிடும் என்ற கற்பனைக்கு விடுப்புக் கொடுத்து, அது சரியாக நடந்தேறும் என்ற உவகையான எண்ணத்திற்கு சுவாசம் கொடு. அது உன் மனவானில் வாசம் வீசட்டும்.

அந்த அற்புதமான விடயத்தை முயற்சி செய்வதால், அதில் தோற்றுப் போய்விடுவோம் என்பதை, அதை ஒரு சொட்டும் முயற்சிக்காமல், அதனைப் பற்றி வியாக்கினம் கூறுகின்ற பழக்கம் என்பது சாதாரண வழக்கமாகியுள்ளது.

அந்த விடயம் அற்புதமானது என்பதை அறிந்து கொண்ட, உன்னுடைய அதே மூளைதான், அதை முயற்சிப்பதால் தோற்றுப் போவாய் என்று உனக்குள் சொல்லவும் தன்னை இயல்பாக்கியிருக்கிறது. இது இயல்பான நிலைதான்.

இப்படியான மூளையின் இயல்புநிலையை அறிந்து கொள்வதன் வாயிலாக, தோற்றுப் போவது பற்றிய மாயை மனப்பாங்கு உன்னுள் குடிகொள்வதை நீ, தவிர்க்கலாம்.

மூளை, நீ முயன்றால் தோற்றுப் போவாய் என்று முந்திக் கொண்டு சொல்வதை, புறக்கணிப்பது எவ்வாறு? என்று நீ கேட்கலாம். முயற்சி பற்றிய எந்த அமைப்பும் இல்லாது, செய்யாத ஒன்று பற்றிய அனுமானத்தின் விளைவை, மூளை சொன்னால், அதை மூளையாலும் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியாமல் இருக்கமல்லவா?

ஆனால், நாம் மூளை சொல்ல நினைப்பதை முந்திக் கொண்டு நம்பி, பல எண்ணங்களின் ஆக்கநிலைகள், வெறும் “தோற்றுப் போவோம் என்ற மாயையான பயத்தினால்” விலாசமிழந்து போக வழி செய்கிறோம்.

ஆக, இந்த தோற்றுவிடுவோம் என்கின்ற பயத்தை தோற்கடிப்பது எப்படி? மிக இலகுவானது. நதிபோல, ஓடிக் கொண்டேயிரு. காரியங்களைச் செய்து கொண்டேயிரு.

ஒரு அற்புதமான விடயத்தை எண்ணி, அதனைச் செய்ய வேண்டுமென்ற ஆர்வம் தோன்றியதும், அந்தக் காரியங்களைச் செய்யத் தொடங்க வேண்டியிருக்கிறது. கொஞ்சம் தாமதித்தாலும், மூளை உடனடியாக வந்து, அதன் தொழிலைச் செய்யத் தொடங்கும்; தோற்றுப் போவாய் என்று பயம் காட்டத் தொடங்கும்.

எந்த அற்புதமான விடயத்தை ஆற்றவேண்டுமென நீ எண்ணினாலும், அதனை அறிந்துள்ள அந்தக் கணத்திலேயே அதன் ஒரு சிறு படியையாவது, செய்து, அந்த அற்புதமான விடயத்திற்கு உயிர் கொடுக்க நீ முனைய வேண்டும்.

எப்படியெல்லாம் நீ தோற்றுப் போகலாம் என்று எண்ணி, எண்ணி — எதையுமே செய்யாமல், ஒவ்வொரு கணமும் உன்னை நீயே தோற்கடிப்பது எப்படியான குரூர நிலை என்பதை எண்ணிப்பார்.

உன் எண்ணங்கள், உன்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களின் அறிவுரை என்ற பெயர் கொண்ட எண்ணங்கள் என எல்லாமுமே, தோற்றுப் போவது பற்றியதான பயத்தை உனக்குள் பல மடங்காக்கப் போட்டி போட்டுக் கொண்டிருக்கும்.

அதனாலேயே, நனவாகாத கனவுகளையும் தொடங்கப்படாத வணி நிலைகளையும் பயிரிடப்படாத காணிகளையும் எழுதப்படாத புத்தகங்களையும் பற்றி நீ தொடர்ச்சியாக கேள்விப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறாய்.

“கனவுகளை நனவாக்க, தொடர்ச்சியாய் தொழிற்பட்டுக் கொண்டேயிரு.” — கோபாலு சொல்லச் சொன்னான்.

• உதய தாரகை (தாரிக் அஸீஸ்)

இவ்வளவு வரைக்கும் வாசித்து வந்துவிட்டீர்களாயின் கட்டாயம், நீங்கள் என்னை Twitter இல் பின் தொடரலாம். 🙂 நான் இங்கே – Follow @enathu

பதிவில் இணைக்கப்பட்டுள்ள, நிழற்படம் இங்கிருந்து எடுத்தாளப்படுகிறது.